USA, Québec City t/m Boston

Op weg naar de natuur

Vanaf Québec City reden we een stukje snelweg op, op weg naar een ontbijtje en nog geen 5 minuten later werd ik getriggerd door een grote vrachtwagen die me bijna de afgrond in reedt! Aaaah! 😫😤 Slalom-al om 🚗💨 Was wel een beetje mijn fout maar ja euuuuuh... weet ik veel waar ik heen moet?! Victor HELP! Navigeer mij! ‘Dat PROBEER ik!!’ hoorde ik iemand ergens naast me roepen. Toen ik na 10 minuten rijden alweer oververhit de auto uitstapte had Victor er duidelijk genoeg van. Toen hij eenmaal tegenover me stond, keek hij me indringend aan, pakte mijn beide schouders beet en rammelde me een beetje door elkaar terwijl hij de volgende woorden uitsprak; ‘lief, je hebt echt even een lesje van mij nodig in LOSLATEN hoor’!
Ik weet niet hoe die cursus er van hem uit ziet maar het was de rest van de reis ook echt niet meer nodig. Ik heb zonder problemen 2,5 uur achter het stuur gezeten op de ‘binnendoor-weggetjes’. Wat een prachtige natuur! Hobbeltje oprijden en hobbeltje afrijden. Op sommige stukken kwamen we zelfs even helemaal geen auto’s tegen 😌. Helemaal zennnnnnn... 🙏

Bed & Breakfast

Yo, wat had Victor NU weer geboekt?! Specht! Ik zie een specht! Ik kan mij niet heugen dat ik ooit eerder een echte specht heb gezien.. 🐧 Een fontein! Een Zwembad! Vos.. VOS!! 🦊 O nee.. het is een kat met een pluizige staart... En ik zie ook een giant Jacuzzi in de buitenlucht met schone bubbels en allerlei straal-standen! Over schoon gesproken.. Hier wordt volgens mij elke dag alles opgetild en schoongemaakt. The cleaning lady van Elizabeth is er niets bij! Het lijkt wel een soort van Veluwse Bron oord. Midden in de natuur.

Bij binnenkomst moesten we onze schoenen uit doen waarna we ons vervolgens op onze sokken middels schaatsbewegingen door het huis voort gewogen. Het was DOODstil in huis. Heerlijk sereen inderdaad maar Victor past zich altijd graag aan waardoor hij er maar liefst 1 minuut over deed om de deurknop HEEEEEL zachtjes open te draaien en vervolgens weer 1 minuut spendeerde met een uiterst gefocust gezicht om deze weer HEEEEL zachtjes te sluiten... 🙄 (...duurt lang! Ik heb meer te doen in het leven weet je wel)
Bovendien heeft hij het hele verblijf gefluisterd, waar ik sowieso geen voorstander van ben want ik versta hem met zijn reguliere stemgeluid doorgaans al niet al te best.

We hebben echt ultra zacht en lekker ruikend linnen op de bedden. Er zat zo veel heerlijk geurende ‘odeur’ en verzachtende wasverzachter in de handdoeken en de lakens dat we deze hele 2 dagen geen bosgeur hebben geroken in en om het huis. En dat ik best knap met een Dennenbos voor de deur. Die avond ‘gleed’ ik mijn bed in en ‘gleed’ ik er vervolgens aan de andere kant direct weer uit. Amazingly soft! 😱 In de avond beklommen we samen het bed alsof het een gletsjer was waarna we beide als een zeester in het midden van het bed moesten gaan liggen en niet meer bewegen anders zou stilliggen en slapen ON-mogelijk zijn geweest. Die ochtend werden we wakker, doordrongen van het heerlijk ruikende beddengoed.
‘S ochtends om 8:00 werden we aan de ontbijttafel verwacht. Wanneer we klaar waren met ons Royal 2 gangen-breakfast, kregen we te maken met het stoffen servet! Extra vagant SOFT! Het servet gleed als een nat zeepje (of een natte IPhone..) zo tussen onze vingers door weer terug op tafel. Met géén mogelijkheid op te pakken, zo zacht was het! UN-BE-LIEV-ABLE ☝🏻.

De eerste nacht was er nog 1 stel die ook op de sokken pootje over door het huis gleed. Super aardige mensen. We kregen een soort van yoghurt cocktail met een cakeje ernaast met chocolade bolletjes er op. Victor, als extreme chocolade liefhebber, keek het cakeje haast van het bord van de buren (die nog niet gearriveerd waren) af. Hij stelde voor om de cakejes van de buren te stelen. ‘Ze zouden het toch niet door hebben’. Ik zeg het je.. hij heeft een goed hart maar als het chocolade betreft dan gaat hij over lijken. Ik zeg; ‘NEEN!’ Dat is een IN en IN SLECHTE gedachte!! Delete it right now!

De volgende dag was er, in tegenstelling tot gister, weer een fijn zonnetje. We vroegen de Bed & Breakfast-man of we hier ergens een mooi wandelingetje konden maken. Daar zijn we door ons schaakschema in Amerika niet zo erg aan toegekomen helaas. De man antwoordde met vol enthousiasme; ‘Oui!’ en wees ons de weg. Terwijl wij met de auto van het terrein afreden op weg naar het Park, zagen we de Bed & Breakfast -man op zijn Honda motor stappen voor een heerlijk ritje door het heuvelachtige en groene gebied.

Zo maar een ideetje..

Pap en mam, is dat trouwens niet wat voor jullie om zo’n Bed & Breakfast in de Beemster te beginnen? Dan kan jij pap de hele dag klussen en tuinieren. Ik zie je al helemaal die toeristen wegwijs maken in de polder en trots deze mensen, hongerig naar informatie, over deze polders, de Nederlandse cultuur en geschiedenis vertellen. En mam, jij doet wat administratie en boekingen en de rest van de dag ga je lekker buiten lezen in de zon en als de kleinkindjes er zijn dan kan je mooi achter ze aanrennen over het terrein en Thijmen kan mooi rupsen ete... ik bedoel ‘zoeken’.

National Park

We zijn naar Parc National du Mont-Orford, 30 minuten verderop gereden. Victor reed... Tijdens deze autorit vloog ik bij het eerste stopbord alweer genadeloos richting de voorruit waardoor alsmede alle tassen van de achterbank vielen... oooooooow 😤 Wild zwaaide ik mijn linker arm naar achter in een poging om een zware tas van de grond weer op de bank te trekken waarbij ik zowaar mijn arm weer bijna uit de kom draaide... meeeeeéh 😫 ‘OKAY, I’m done for today...’ Nadat ik NET had besloten om de rest van de rit chagrijnig uit mijn raampje te blijven kijken, zei Vic; ‘misschien moet ik je ook een lesje geven qua ‘loslaten’ in de bijrijdersstoel inplaats van alleen áchter het stuur...’
Moi; ‘😒 Pfff’
Wanneer we naar 200 meter alweer verkeerd waren gelopen stonden we stil voor een onduidelijk bord. Terwijl wij naar het routebord staarde, liep er een harige rups over het bord heen, sprong er een jong hertje uit de bosjes 🦌 en besloot er een grote dikke bromvlieg Victors gemoed eens even een paar punten te doen dalen door tijdelijk zijn leven zuur te maken met dat hysterische gevlieg en irritante gezoem rond zijn hoofd. Ik moet zeggen... het was wel DE kakkerlak onder de bromvliegen. Want nadat Victor de bromvlieg een paar ferme tikken had toebedeeld (onmogelijk om niet te raken zo groot was dat beest), bleef hij nog steeds rondjes om Victors hoofd cirkelen... (Misschien kan HIJ dan in dit geval een lesje van MIJ gebruiken om ÉÉN met de natuur te zijn, net als ik....☝🏻😏)

We konden de route op het bord NIET rijmen met wat we op de kaart zagen.
Met onze wij-gaan-een-drankje-halen-in-het-café-outfit en met onze doorsnee gympjes aan, leken we net onvoorbereide stadsmensen. En ik had ook nog eens veel schrijf inspiratie dus toen we weer 200 meter terug gingen naar de boswachtster die ons zojuist had geholpen, liep ik daarbij ook nog eens continue op mijn telefoon aantekeningen te typen. Wat moet die boswachtster wel niet gedacht hebben. Bleek dat we nog 5 km met de AUTO een bepaalde richting op moesten rijden voor we met de gekozen wandelroute konden starten 😂.

We hebben de hele dag onze energie verbrand op de breakfast van vanochtend. Wat houdt dat in? Vraag je je misschien af. Dat houdt in dat we vanaf 9:00 t/m 18:00 niet meer gegeten hadden terwijl we onder andere een 4 uur durende hike, geen wandeltocht, maar een pittige over rotsen en boomwortels getrotseerde ‘hike’ hadden afgelegd. Hadden we achteraf óók wel weer kunnen weten aangezien ons de ‘Le ‘Mont’-Chauve’ was aangeraden. Een ‘berg’ is immers ‘omhoog’. Nou, dat hebben we geweten hoor. Aanvankelijk stond voor deze klim- en klautersessie, 4 uur hike-time. De boswachtster zei dat het voor ons wel een 3 uur durende hike zou zijn waardoor wij dachten; ‘deze (zwaar zwetende en op circus niveau balancerende-) hike (maar dat wisten we toen nog niet...) doen wij wel eventjes binnen 2 uur’. Voor Unicef liep ik vroeger ook 10 kilometer in 2 uur tijd dus dat is altijd mijn referentiekader.... Maar dan loop je plat door een woonwijk....😅 Terwijl we in dit geval na al wandelend, klimmend en springend over de rotsblokken met onze tong slepend over de grond dan toch eindelijk op het topje van de berg waren aangekomen. Pfffff 😳 Heftig hey, en dat op onze witte gympjes... die inmiddels een andere kleur hebben. Maar potverdorie wat is het hier mooi! 🌳 En de uitkijk waanzinnig 🦅🌳🌿🍁⛰ We keken tegen de roofvogels aan die zonder moeite leken te zweven op de warme lucht opzoek naar hun prooi daar beneden. En konijnen genoeg voor ze! 🐰 Wij hadden er zelfs 2 die een stukje met ons meeliepen in het bos. En de mini eekhoorns (bruin met een geel streepje op de rug) waren ook niet bepaald schuw. 🐿 Ze bleven gewoon aan de zijkant van het paadje staan om hun nootjes op te peuzelen. 

Maple Leaf

Zo door de natuur scharrelend (maar ook klauterend en klimmend...) in een bos doet je soms levensvragen bedenken en oplossen maar ook symbolen die je je hele leven kent maar jezelf nooit bewust hebt afgevraagd over het ‘waarom’. En soms, gedurende een 4 uur durende hike in Canada bijvoorbeeld, valt zo opeens een kwartje 💡. Op de vlag van Canada staat een Maple leaf. Je wist misschien niet dat het een ‘Maple’ leaf heet en dat wist ik ook niet totdat Toni het zei in Toronto en ik het inderdaad ‘ergens’ wel wist. In de Amerikaanse hotels en restaurants kreeg je een plastic bakje met ‘Maple siroop’ bij de pancakes. Dat zat altijd vol met suiker, blèg 🤢. Thuis in Nederland krijgt Maple siroop steeds meer bekendheid want ik zie het meer en meer in de kookboeken voorbij komen. Gaande weg in Canada zagen we heel veel souvenir winkeltjes die Maple siroop verkochten. Soms in een glazen flesje in de vorm van een Maple leaf..... aHA ☝🏻 De Maple siroop komt uit Canada en wordt gewonnen uit de Maple Tree ☝🏻! Ik deelde dit verrukkelijke gegeven met Victor die inmiddels lijkbleek van vermoeidheid voor me de berg op klauterde. ‘Nouuuuu, dat weet ik nog zo net niet’ zei hij. ‘Ik kan met niet voorstellen dat een boom dat kan produceren namelijk’. ‘Nee echt’! zei ik euforisch. ‘Geloof mij nou maar, die zoete boel komt echt uit die boom vandaan!’ Het puzzeltje is TE compleet.
De ochtend na onze 2e nacht bij de Bed & Breakfast, legde ik mijn bevindingen aan de eigenaar voor. Hij vertelde dat het klopte en kwam later met een Youtube filmpje aan waar het proces van de Maple siroop winning werd gedemonstreerd op de ouderwetse manier. Gewoon een gaatje in de boom boren, rietje (van ijzer... of zoiets) erin en een emmertje eraan hangen. De volgende dag, wanneer de zon rijkelijk heeft geschenen die dag, zit het emmertje vol siroop 💁🏼‍♀️. Daarna gaat de siroop alleen nog door 2 processen van verhitting heen en dan zonder toevoeging van suiker is het klaarrrr. Echt lekker! Geen nep-rommel die we in de hotels kregen vol met suiker en wat niet nog meer. Deze originele Maple siroop is zoet maar niet TE zoet en de ‘flavour’ van deze karakteristieke siroop overheerst aan alle kanten. ‘Subliem’.
Nu we het er toch over hebben; de honing uit NL is vaak ook geen echte honing maar suiker troebel met honingsmaak... Alleen als je naar een Imker gaat dan kan je er (hoop ik toch) vanuit gaan dat je ‘echte’ honing hebt.

Plastic nieuwtje

De MacDonalds in Nederland schaft het PLASTIC rietje af. Heel fijn! Vanaf nu drinken we cola uit een bamboo stengel 👍🏻. Maar wel wat overhouden voor de panda’s please 🐼.

To Boston

Aan mij de eer om vanaf de Bed & Breakfast als eerste richting onze laatste verblijfplaats te rijden namelijk; Boston. Door de natuur van Québec met al haar slingerbochten, het hoge snelheidslimiet en de druk van de medeweggebruikers achter me, voelde ik me net Maxime Verstappen. Ik tufte liever op mijn gemakje 50 km per uur in plaats van de aangegeven 90 km per uur 😵. En dat terwijl er wel overal een verkeersbord langs de weg stond met ‘Pas op, overstekend wild 🦌). Nou, dat wild overleeft het dan niet hoor, en wij ook niet trouwens...

Boston

Boston was kleiner dan we dachten.

Harvard

Vandaag zijn we op het terrein van Harvard geweest. Ons IQ is daardoor een paar punten gestegen neem ik aan, dat stelt mij tevree 🎓. Alhoewel.. op weg naar the airport leek het alsof we in een ingewikkeld doolhof /slash/ rotonde terecht waren gekomen die we (tot onze grote frustratie) niet konden oplossen. Op de vreselijk korte autobanen naar links, rechtdoor en naar rechts presteerde we het continue om slingerend (tot grote frustratie van onze medeweggebruikers) evengoed op de verkeerde baan te zitten! Hierdoor moesten we veelal middels een U-turn, ook wel ‘u-ey’ genoemd in Amerika... waar was ik....(?) .. oja.. dat we ons kortom EEN SLAG IN DE RONDTE REDEN! Ik voelde me net dat zenuwen-spelletje van hout (of plasic... tic tic 😖) met van die lange gebogen groeven er in en dan moet je die loden balletjes in de daarvoor bestemde halve ronde groefjes proberen te krijgen.. ON-mogelijk without geduld ☝🏻.

            Even broodje eten op Harvard ^^ (altijd al willen doen)

Vic dankjewel dat ik deze reis met jou mocht delen!! Het was fantastisch! En op reis neem je ook gewoon jezelf mee dus net als thuis zijn we het ook af en toe razend met elkaar oneens geweest, hebben we irritaties, begrijpen we elkaar verkeerd en lossen we het weer op. Maar bovenal was het een reis om nooit meer te vergeten, vol vrijheid, met leuke mensen, en stomme mensen (met name.. inderdaad, op de weg!), veel gelachen, lekker uiteten, zooooveel nieuwe indrukken, mooie natuur, prachtige steden en de heule heule vele liefde die we gedeeld hebben samen.

En voor degenen die de moeite hebben genomen om onze belevenissen te volgen middels deze reisverhalen, super fijn! En leuk! Dankjewel voor de lieve reacties ❤️ en tot snel 💋