USA, Harrisonburg t/m New York

USA, Harrisonburg naar New York

Voor diegene die soms, of soms regelmatig, iets onderaan de verhalen of onder de Facebook post een berichtje en/of een duimpje achterlaten; Dankjewel! Sweet! Ik lees alles en het geeft me het gevoel dat jullie een beetje bij me zijn. Anders heb je toch maar geen idee van wie je verhalen allemaal leest. En hoe het wordt ontvangen zou ik anders al helemaal niet weten zo vele kilometers hier vandaan. So, again, thanks !!

 (Even alvast een voorproefje van New York)

On the road again
Ik wordt hier op de weg van Nashville richting New York verdorie gewoonweg gestraft voor mijn PER-FECTE rijgedrag. Stank voor dank zullen we maar zeggen! Ik houd keurig netjes voldoende afstand op mijn voorganger zo op de linker baan vóór meneer de irritante vrachtwagenchauffeur die overigens ook nog es voor geen meter doorrijdt thank you very much! Hierdoor wordt ik steeds ingehaald door auto’s vanaf rechts en dan komen die fluimen er achter dat ik niet voor Jan met de korte Achternaam op de linker baan achter die verrekte vrachtwagen blijf leuren en dan onder het mom van ‘wat nu?’ schuiven ze door in MIJN ZUURVERDIENDE RUIMTE achter die stinkende vrachtwagen om vervolgens voor de zoveelste keer weer vlak voor mijn bumper in te voegen!! Argggg.. !! 😓👊🏻😤🤯🤡☠️🐡
Het is een wonder dat mijn haar niet spontaan is uitgevallen van de stress en dat ik ze er zelf zelf niet heb uitgetrokken ☝🏻! Terwijl Victor me tot rust probeert te manen door te vertellen wat hij denkt dat er allemaal wel niet goed voor me zou zijn in deze situatie dacht ik alleen maar: 'daar staat mijn hoofd NU ff niet naar ja'! Ik kneep mijn stuur fijn en bleef strak gefocust op die verdomde vrachtwagen voor me om een Masterplan in mijn hoofd te smeden met de intentie om hem het leven op een één of andere manier zuur te maken!!

Vic stelde voor dat ik óók even iets liefs over hem schrijf dus daar gaan we dan:
Ik vind het fijn dat je me zonder schaamte heel hard met Andrea Bocelli mee laat zingen als hij over de radio door de auto galmt. (Andrea staat namelijk echt niet op mijn playlist hoor, heus niet...). Ik vind het leuk dat jij me nog altijd geduldig aanhoort en lief lachend aankijkt als ik weer met een nieuw wild idee kom aanzetten wat deze keer zeker weten de wereld zal veroveren en dat ik vervolgens dit zelfde plan na een week weer vergeten ben. Ik vind je onverwachtse knuffelaanvallen fijn. Ik vind het leuk om jou (en mezelf) aan het lachen te maken als je te serieus bent. Je bent mijn wandelende Wikipedia. We kunnen bloody eerlijk zijn tegen elkaar ook als het een pijnlijk onderwerp is. We zeggen elkaar nooit iets met de intentie om de ander te kwetsen. We geven elkaar de ruimte. Je pakt mijn gezicht met beide handen vast, squeezed vervolgens al mijn gezichtsorganen tegen elkaar aan, en zegt dan dat ik mooi ben op de momenten dat ik mezelf een volle zak compost voel die al een tijdje aan de straatkant staat te dampen.

En dan nog wat ☝🏻
Je houdt van me als ik rustig ben, als ik humeurig ben, als ik van geluk door het plafond schiet en als ik op het punt sta om van ellende met mijn hoofd dóór de muur te gaan.
En op de momenten dat ik je aandacht goed kan gebruiken, ben je er AL-TIJD voor me. Ook al snap je de situatie niet en heb je geen clue van wat je moet doen en heb IK al helemaal geen weet van wat ik met mezelf aan moet. Je slaagt er altijd in om hetgeen te doen wat ik op dat moment nodig heb. Dat vind ik zo knap! En je leert mij mezelf daardoor ook beter kennen. Wanneer ik soms in mijn eigen brein van de ene verwarring in de ander val dan zie jij somehow the possibility om aan het juiste touwtje van Edisons (gejatte- toch...🤔?) creatie te trekken en schijnt er opeens een helder lichtje over een gebied heen wat een oplossing blijkt te zijn waar ik zelf nog nooit eerder aan had gedacht! En je rust.. is soms wat té rustig, met name in de ochtend 😊 maar het blijkt over het algemeen toch wel erg vaak mijn perfecte tegenhanger te zijn wat maakt dat wij samen ‘werken’. Je laat me nog altijd versteld staan door je heldere en nuchtere kijk op het leven en ik ben je nog altijd aan het ontdekken.

 Central Park

Van Harrisonburg naar Betlehem
Er resteren ons nog enige uren rijden totdat we New York zullen bereiken en vandaag zouden we het één na laatste stuk rijden. Na 1 uur in de file gestaan- en op Google Maps gezien te hebben dat er nog zeker 57 minuten aan file ons te wachten stond, besloten we om de volgende afrit te nemen voor een kop koffie en daarmee wat tijd te verdrijven voor wat business activity enzo.
We ended up in de Starbucks en zaten daar uiteindelijk veel langer dan gedacht door de inspiratie flow van ons beide.
Toen we opstonden voelde onze rug net zo houterig als die kloterige stoeltjes. Ze mogen dan doen overkomen alsof je daar met je laptop en business een poosje kan vertoeven maar ik weet bijna zeker dat ze die stoeltjes hebben ontworpen zodat je hem zo snel mogelijk weer smeert. Want echt, hoe ik net overeind kwam dat was gewoon schandalig!

Later die dag hadden we een nieuw fastfood keten uitgeprobeerd namelijk ‘Olive Garden’. Bij binnenkomst hing de kaaslucht doordringend in de atmosfeer. Misschien om te laten weten dat je zojuist for sure een Italiaans namaak- restaurant bent binnengelopen. Als vanzelfsprekend kregen we een mandje met brood. Zucht.. die Amerikanen hebben toch echt geen kaas gegeten van de broodmakelarij. We hebben nog nergens, ook niet in de goede restaurants, een aangenaam broodje geproefd. Misschien één keertje....
Vic bestelde een pasta met 5 soorten kaas en ik pasta met garnalen en asperges. De ober vroeg of we nog wat salade vooraf wilde. ‘It comes with the dish’. Okay ober 👍🏻, we ‘ll take it! Kwam hij aanzetten met een emmer vol sla en een paar olijven! Ik heb nog nooit zulke grote brokken sla voorgeschoteld gezien. Het leek wel alsof hij één krop ijsbergsla in 8 stukken had gehakt zoals je ook een taart aansnijd en dat in de emmer had gegooid. Er zaten nog net geen ongeraspte dikke winterpenen in die door 3 delen waren gesneden en een paar appels die met klokhuis en al, enkel door de midden waren gechopt. ZEG! Wij zijn geen olifanten uit Artis hé ☝🏻. Vic kreeg zijn gerecht voor geschoven met 5 soorten kaas. De ober stond al klaar met zijn geavanceerde kaasschaaf apparaatje en vroeg of hij nog ‘extra’ kaas over zijn gerecht wilde hebben 😳 Euuuh.. nee... dankje 😗
Terwijl ik scheve tanden aan het kweken was door dat geknaag op die stugge uiteinden van de asperges, alsof ik op een uiteinde van een plastic pen aan het knagen was, deed Victor weer eens een poging om mijn gepersonaliseerde eethouding af te leren. Tijdens het eten steun ik blijkbaar veelal op mijn ellebogen terwijl ik het uiteinde van mijn vork losjes tussen de vingers van mijn rechter hand klem en dit specifieke eetgereedschap, volgens Victor dus, non-galant boven mijn bord laat bungelen.
Dit keer deed hij dat door mijn houding na te apen en me te vergelijken met een slome blad-etende dinosaurus 😂😂.

Onderweg kwam er nog een grote vrachtwagen langs rijden met allemaal kleine hokjes op elkaar gestapeld met levende platgedrukte kippetjes er in ☹️😩. Had ik al gezegd dat ik vegetarier wordt?!

Bethlehem
Whaaaaat, Bethlehem! Vlak naast het plaatsje Nazareth en Lebanon... waarom heb ik niet eerder van jou gehoord?! Super mooi en knus en leuk en niet zo doorsnee Amerikaans hier! Prima weer om een nachtje te overbruggen en om ffies rond te wandelen in het stadje zonder verwachtingen.

New York!
We kwamen aangereden en werden verwelkomd met de gehele skyline van Manhattan. Zooooo gaaf! Excited!! 😃😃
Eenmaal door de Holland Tunnel, waarin we al bijna zo goed als vast stonden, reden we stapvoets Manhattan binnen. Volgens Google Maps hadden we nog 7 mile (12 km) te gaan voordat we bij ons adres in Brooklyn zouden arriveren. Maar pas over 44 minuten stond er op het beeldscherm 😳. We konden het bijna niet geloven maar aan de andere kant ging het verkeer ook steeds nóg slomer stromen. We kwamen immers rond een uur of 17:00 de stad inrijden en ja dan willen er meerdere mensen vanaf het werk naar huis. Ik had allang alweer een 3 dubbele hartverknettering opgelopen want je moet echt je plekje ‘ownen’ hier. Dat resulteert in getoeter, de auto er voor prakken, boos kijken naar die voetgangers die illegaal oversteken EN jij (wij) die effe heel snel achteruit in de rij voor linksaf inparkeert anders zou je wéér een blokkie om de verkeerde kant op moeten! Vervolgens, voor je het door hebt overigens, ben je rechtdoor gereden om aan te sluiten in de rij voor het doorgaande verkeer wat, helaas voor jou, net was gestopt met door te rijden en sta je met je auto midden op het zebrapad stil waar het groen is voor de voetgangers en wordt je, als een vers van het hoorntje gevallen bolletje vanille ijs in een mierenhoop, overspoeld door mensen die oversteken. Een bekend plaatje in het New Yorkse verkeer zo hebben we later gemerkt.
Victor reed, mij niet gezien, ik had niet kalm kunnen blijven 😱.

           

Avond in Brooklyn
We kwamen aan bij het adres van Elizabeth en haar gezin waar we uitgenodigd waren om enkele dagen te verblijven. Suuuuuper chil! Wat een top locatie! En wat een vriendelijke mensen en leuke kinderen en knuffelbare hond!

Later die avond, wanneer het ‘bed-time ritueel’ van start ging, liepen wij Brooklyn in om deze buurt wat te verkennen. Terwijl we door de buurt gingen, liepen we langs van alles. Zo passeerde we onder andere een trap in de grond welke richting een kelder ging waar Spaans gewouwel uit klonk, stinkende vuilniszakken, iemand in pyjama die net wakker was en dingen tegen zichzelf aan het vertellen was, ondefinieerbare vloeibare substanties op de grond, obstakels die prima kunnen worden ingezet bij de volgende editie van de Mudmasters Obstakel Run, opgebolde zakjes plastic rolde sloom over de straat aan ons voorbij en we kwamen nog iemand tegen die recht uit de film van The Matrix kwam gewandeld met de strakke gel-haartjes, futuristische zonnebril en lange zwarte jas. Het MOET wel een soort van supersonische bril zijn geweest want met een huis-tuin-en-keuken-zonnebril loop ik in het donker toch echt gegarandeerd tegen een lantaarnpaal aan. Het was PER-FECT. Precies zoals ik gehoopt had 🤩. Smerig en funky.

Rainy day = Movie day
De volgende dag was koud en regenachtig. Voordat we verder liepen van Brooklyn richting Manhattan stopte we bij de bios om wat op te warmen en in de hoop dat de wolk enigszins zou zijn uitgejankt zodra wij de bios weer uitliepen natuurlijk.
We hadden het heerlijkste plekje van de kleine zaal genomen. Midden van het midden met veel beenruimte. De één na mooiste stoelen waren uiteraard naast ons en daar kwam dan ook een gezin zitten volledig geïnstalleerd met drink en vreetwerk. Mensen! Als er ergens voedsel wordt verkocht dan hoef je het nog niet pertinent te consumeren allright!☝🏻☝🏻. Gadver, die vieze vette lucht vind ik op straat nog wel wat hebben, zeker omdat je er aan voorbij kan lopen, maar nu zaten we permanent te midden van deze vette walmen. Gelukkig had het jochie wat naast me zat een fluoriderend rosé slushy besteld waardoor hij de omgevingslucht wat kon neutraliseren. Als een Ambi Pur elektrische luchtverfrisser zat hij af en toe wat aardbeien odeur de lucht in te boeren 😒.
Het jochie, inmiddels strak getrokken van de suiker, begon mondjes maat, en later, steeds sneller in zijn stoel te wippen.
Wit heet van dat gewiebel naast me vroeg ik hem op te houden met dat gestuiter. Hadden zijn ouders daar geen last van dacht ik nog?! Terwijl de vader van het gezin tijdens de film hoogstwaarschijnlijk intens belangrijke wereldzaken op zijn telefoon aan het afhandelen was, liep de moeder de zaal uit voor de volgende lading zoetigheid en kaaspopcorn met een liter cola er naast. Dit eten werd, heel handig van de verkoopafdeling, allemaal op een soort van kartonnen dienblad geserveerd waardoor je zo veel mogelijk vreetwerk kan kopen en mee kan nemen. Toen ze eenmaal weer zat, zette ze het dienblad op haar bijzettafeltje (lees: haar voorgevel met BH-maat Z) en herhaalde zich het gestandaardiseerde software programma in haar brein de boel weer overnieuw; kauwen en lurken, kauwen en lurken.

De regen was niet opgehouden en we zagen vanaf de kade de skyline aan gebouwen van Manhattan in een bulk mist hangen. Maar we zijn toch op de ferry gestapt op weg naar down town Manhattan want ja, we zijn in freaking New York City baby!! 🤸‍♂️🍸🎉 Ik werd natuurlijk gek van verliefdheid wat betreft alle trappen en verdere mooie kiekjes overal in de stad maar foto’s nemen met een telefoon waarbij je maar één hand overhebt om deze te bedienen, want in de andere hand houdt de hoognodige paraplu vast, kan zogezegd wat tricky zijn. Mijn handen worden door het regenachtige weer koud, glad en beetje gevoelloos waardoor ik een paar keer een plots abrupte vliegensvlugge beweging maakte om mijn telefoon te redden toen deze er als een nat zeepje tussen mijn vingers vandoor schoot. Middels deze actie heb ik een keer bijna mijn arm uit de kom gedraaid. Ahauuuuuuww 😭!! Mijn telefoon vanuit mijn tas pakken, met een paraplu in de andere hand, ging niet van een leien dakje want dat moet snel en door dat geplak van de regen tussen mijn huid, tasje en kleding draaide de boel allemaal tegelijker tijd mee waardoor ik tijdelijk gekeeld werd door het koord van mijn tas en mijn witte trui. Door de regendruppels op het scherm werkte de vingerafdrukherkennigs-knop (of hoe heet dat ding?!) ook maar af en toe waardoor het foto-moment al lang alweer met de noorderzon vertrokken was... Naja, je hoort het, ik heb werkelijk ongenoegzame momenten gekend die dag. Die keer dat ik mijn arm er bijna uit draaide, stond ik op de kade boven het water van de East River 😱.

Eenmaal in de stad kwamen we van alles tegen. Een enkele schoen bijvoorbeeld, musjes die rakelings langs je hoofd schoten en heel heel veel lawaai! Met de veel voorkomende geluiden zoals een denderende metro die ondergronds door de roosters heen op straat hoorbaar was, de hordes toeterende gele taxi’s en de loeiende sirenes van de ambulances, was het precies New York zoals je haar kent van TV en het nieuws etc.
Een hartaanval krijgen in New York is trouwens echt wel een heel slecht idee. Want die ziekenwagen komt met geen mogelijkheid door die massa taxi’s en reguliere personenauto’s heen joh!
En ik ben nog niet eerder zo vaak door rood gewandeld. Net als iedereen hier overigens want als je wel stopt voor elk rood licht wat je tegenkomt, dan kan je wachten tot je een ons weegt! Stoplichten in Amerika zijn tergend slecht afgesteld.
Net als in andere steden zagen we weer veel dakloze mensen. Alleen deze in New York leken ‘geüpgraded’. Deze zwervers liggen hier op hun Koningsdagkleedje op de grond met wat A4tjes om zich heen met daar op getypt wat betreft hetgeen ze nodig hadden terwijl ze zelf ‘hulpeloos’ hevig tikkend op hun iPhone bezig waren. Ze hadden volgens de geprinte geplastificeerde blaadjes onder andere het volgende broodnodig; sigaretten, beltegoed en een hamburger 🤔.

Time Square
We zijn inmiddels een aantal keer op Time Square geweest. Weet niet waarom ik het zo leuk vind hier want het is echt ‘hysterisch’ met al die gekleurde beeldschermen, schreeuwende reclame en hordes mensen op straat. Ik kan het misschien verklaren door mijn voorkeur qua wat ik wèl en niet mooi vind wat betreft kunst. De kunst die ik geweldig vind is óf super simplistisch en dan stuiter ik van enthousiasme ondersteboven voor het dakraam en weer terug als ik een groot wit schilderij zie met een stip en een streepje. Of ik schiet bijvoorbeeld vanwege verliefdheid horizontaal door het dichtstbijzijnde raam en weer terug van een hyper chaotisch druk gekleurd schilderij.

Comedy
Op Time Square kochten we kaartjes voor een stand-up comedy show waarna onze first ‘rip off’ een feit was. Niet vanwege de show, die was te gek 👌🏻. Maar het feit dat je 2 keer een kaartje van 20 dollar koopt van een super aardige hartveroverende vrouw waarna je de kaartjes na aankoopt nog eens een closer look geeft en dan zie he dat je verplicht bent om 18 dollar per persoon aan drankjes te bestellen. Nu gaat dat in Amerika nogal snel, aangezien de goedkoopste wijntjes door heel het land zo ongeveer 10 dollar kosten, maar toch! Vind het gewoon waardeloos dat het er niet even bij wordt gezegd. Maarrrrr moet aan de andere kant zeggen.... het was vanaf het begin al een goede show en hij werd nóg beter na 2 wijntjes achter de kiezen.

Filmset
We liepen op zondag door wall street, en in een zijstraatje catchte my eye suddenly een bekende trap ☝🏻! Het leek wel de trap naar het portier van het hotel waar John Wick verblijft met nog een zootje gelijkgestemde mensen-moordenaars-voor-de-goede-zaak!! Met een filmset er omheen 😃 Vic moet nog steeds overtuigd worden want die vond dat ik deze constellatie van hotel, trap en portier véél te snel herkende. Ja, wie weet heb ik het mis. We stonden zo even te koekeloeren tussen het andere publiek toen er een zwarte bulldog de trap af kwam lopen! Naaaaaaa, t is m hoor! Komt er een John Wick 3 ??? 😍🤩😃 Maar we konden verder niet wachten op de sterren, we hadden die dag nog meer te doen weet je wel.

Afspraak Manhattan
Ja ja, hoe cool. We hadden die dag 2 afspraken in Manhattan 😎😎
De eerste was in een privé school. De jongetjes droegen Marco Polo sokjes en Lacoste pantalons dat moge duidelijk zijn. Onvoorbereid stelde de leraar aan Victor voor om zo even een uur voor de klas te gaan staan 😂. Zou ik ook doen! En ik zou er niet bij blijven ook! Lekker naar de koffiecorner ☕️👌🏻.
Knap hoor, Vic zetten in een rap tempo zijn hoofd om in orde en toverde gewoon één uur lesmateriaal aan de kinderen!
De kids werden geïnstrueerd dat ze alleen hun hand op mochten steken als ze wat te vragen hadden en als ze werden uitgekozen dan mochten ze antwoord geven. Dat resulteerde er in dat de groep kiddies desperate het juiste antwoord wilde geven en daarbij met 2 handen in de lucht voor Victor’s neus stonden te springen om maar uitgekozen te worden. Like a Silence Disco 😄🎼. Helaas hadden de 2 leraren niet al te veel overwicht over de groep. Het ging van een Silence Disco aan het begin van het uur qua geluid over in iets vergelijkbaars als een wedstrijd van Ajax-Feijenoord wanneer Klaas-Jan Huntelaar net werd neergehaald door Robin van Persie aan het einde van het uur.

Borrel in Manhattan
De borrel in Manhattan was priceless.
Je kent toch wel van die mensen die niet vinden dat ze briljant zijn maar het wel zijn? Leuke mensen vind ik dat. Bij deze jonge leraar bleek uit alles dat hij heel goed door had waar hij mee bezig was qua lesgeven en wilde nóg beter de Stappenmethode in zijn werk implementeren. Bovendien waren zijn vragen over de lesstof over de Stappenmethode ook zeer nuttige info voor ons. We hebben daar tot het donker werd gezeten en gelachen en een heleboel van elkaar opgestoken. We waren zo enthousiast geworden van alle plannen en mogelijke mogelijkheden dat we er ‘s nachts allebei niet van konden slapen.

Who’s the Boss?!
In de ochtend, voordat we de deur uit moesten op weg naar de school, stonden we samen in de badkamer. Vic stond onder de douche en ik stond zorgeloos mijn haar uit de klit te borstelen terwijl ik vanuit de douchecabine hoorde; ‘je hebt nog 15 minuten!’. ‘Who says?’ Zei ik grappend want vind het maar al te handig dat ik een timeframe krijg anders zou ik waarschijnlijk weer on-af met mijn tandenborstel nog schuimend in de mond horizontaal de deur uit worden gerold. Het antwoord luidde; ‘The Boss says’...... Serieus..? ‘The Boss??’ ‘Mooi is dat’, dacht ik en ik zat immediatly te broeden op een gepaste response maar die werd me vrijwel direct door ‘The Boss’ himself in de schoot geworpen. ‘Shit! Wéér mijn handdoek vergeten’ mompelde hij.
Vorige twee keer was hij die ook al vergeten waardoor hij zichzelf maar een beetje heeft geprobeerd droog te wapperen omdat hij niet via de overloop naar onze slaapkamer wilde trippelen met gevaar om gespot te worden door één van de familieleden des huizes in zijn blote je-weet-wel. ‘Schaaaaaaat, kan jij even mijn handdoek uit de kamer halen?
haHAAAA!! Wat denk je zelf?! Dat dacht ik dus even niet hè!! Who’s The Boss now ?! 😂

Schoolbezoek in Brooklyn
We zijn nog bij Elizabeth op school bezoek geweest. Leuk om te zien dat iedereen zo zijn en haar eigen wijze van lesgeven heeft en hoe ze allemaal op hun eigen unieke manier wel of geen overzicht op de klas kunnen houden. Deze groep kinderen waren wat ouder en daarbij wat beter in het vasthouden van de focus. Bovendien waren het pittige opgaves die gepresenteerd werden op het bord. Hierbij had je dan ook al je aandacht wel nodig om deze op te kunnen lossen.
Een van de kids heette Wolffie. Met zijn half lange haar zo in de war leek het inderdaad wel alsof hij vannacht achter een paar konijnen had aan gezeten.

Nog 3 weken te gaan!

Liefs!