USA, Nashville t/m Harrisonburg

USA, Nashville t/m Harrisonburg

We hadden de avond voor het toernooi in Nashville afgesproken met dé enthousiaste lerares uit New York (yes, you Elizabeth😙) om samen te eten en alvast het mega grote oerwoud-/pretparkachtige hotel te verkennen waar we dit weekend van het kampioenschap zouden verblijven. Achterin het gebouw waren de verschillende conferentiezalen te vinden. Het zag er op internet al enorm en indrukwekkend uit gezien de vele te gekke faciliteiten die het beschikbaar stelde en de mega grote doorzichtige koepel die over het hotel lag, maar in het echt was het nog beter! Eenmaal binnen stonden we te midden van een levensecht oerwoud met waterval en al. Vanwege de lengte van de bananenboombladeren had het zeker tot één van de mogelijkheden kunnen behoren om Victor als een burrito in te rollen. Je had de optie om met een bootje door de verschillende gedeelten van het hotel te varen. De verschillende eetgelegenheden lagen of onder de waterval, of tussen de tropische flora of naast het winkelcentrum IN het gebouw. Na dit allemaal gelopen te hebben had ik wederom weer spijt dat ik niet mijn bergschoenen inclusief eigenlijk gewoon mijn gehele wandeluitrusting had aangetrokken. Wat een afstanden hier!😳 Het is hier, net als in een echte jungle, een doolhof!

Omdat we via de website van de U.S. Chess Federation hebben gebooked, viel de prijs ervan enigszins mee. Met de nadruk op ‘enigszins’. Maar we hadden dan wel een beautiful kamer met uitzicht op de jungle 😍. Vanwege de fontein in de jungle die in de kamer duidelijk hoorbaar was, ging ik ‘s nachts nog maar weer een keertje naar de w.c.

De dag begon in Nashville niet al te ‘smooth’. The US Chess bond was ons vergeten waardoor we als enige nog geen stent hadden om onze vers geperste spelletjes puzzels, reclamebanner en de nieuwe boekhouders te gaan neerzetten. Ondertussen werden we aan alle kanten onderuit gelopen door de boost aan kids hier. Er deden toch weer zo’n 2200 kinderen mee dit jaar hoorden we! We kwamen als eerst aan in een gedeelte waar het knettertje druk was en waar de partijen werden gespeeld. Er waren elders, net als in Atlanta, weer kleinere ruimtes naast elkaar voor de leraren om te chillen en om de gestreden wedstrijden van hun groep te evalueren. De andere grote zaal lag wat achteraf en was een soort verzamelzaal met Wifi en veel ren- en schreeuw mogelijkheden voor de kinderen. En daar zaten wij uiteindelijk maarrrrrr wel met een mooie grote stent, dat moet gezegd worden ☝🏻. 

Eenmaal geïnstalleerd zag onze stent er piekfijn uit al zeg ik het zelf en het had iets voor ieders vertier. Zo stonden de basis stap 1 t/m stap 6 boeken netjes in een standaard opgesteld evenals de 6 manuals voor de geïnteresseerde ouder/coaches/teachers. Ons reclamebord stond door de lichte standaard iets voorover geleund maar hij stond.  

Vic had bedacht om een reclame flyer te maken met op de ene kant de mix puzzels vanaf stap 1 t/m stap 3 om grofweg een advies te kunnen geven met welke stap de kids het best konden beginnen. Op de andere kant stond de uitleg van de Stappen Methode en de filosofie van de schrijvers. Tevens stond er een link vermeld naar de pagina op de website waar ze de boeken met een korting konden aanschaffen. En zo stonden en zaten we dan trots achter onze stent. Terwijl er kinderen waren die onder het mom van ‘stoom afblazen’ aan de ander kant van de zaal een spontaan rugby team waren begonnen. Zo zaten andere kiddies bij ons aan de ene kant van de tafel zoetig de puzzels te maken en aan de andere kant speelde Vic weer partijtjes en analyseerde de wedstrijden met hen. Lief zo weer hoor, die kleine peinzende hoofdjes welke ondersteund werd door hun hand met de elleboog op tafel. Ik zou ook bang zijn dat mijn hoofd er nog een keer af zou rollen met al dat gedenk. Kan het me helemaal voorstellen! Ik was immers inmiddels ook partijtjes aan het spelen met de kinderen. Ondertussen liepen de ouders en coaches mondjes maat langs en luisterde ze naar wat we te vertellen hadden terwijl ze ondertussen een blik in de boeken wierpen. 

Toen de eerste dag er op zat werd het laatste jongetje bij onze stent weggesleept door zijn moeder. Hij hield tot op het laatste moment star nog net twee vingertjes vast aan de tafel toen hij de strijd toch maar op gaf. Hij wilde nog puzzeltjes maken! En dat koste nou eenmaal wat tijd. Maar ja, wij moesten toch echt weg want er werd op ons gewacht. Diezelfde avond waren we namelijk uitgenodigd om mee te gaan met verschillende coaches om samen in de avond te gaan eten en het was inmiddels al bijna 21:00 toen we gingen opruimen.

Ik stelde voor aan Vic om de boeken en alles naar de kamer te brengen zodat hij alvast sociaal kon gaan doen op de afgesproken plek. Daarrrrr had ik na 100 meter toch wel even goed spijt van! En toen moest ik er nog 900 😭. Ik liep met 10 kg aan boeken, laptop en schaakstukken op mijn rug, het ingevouwen reclame doek hing met 2 snijdende handvatten aan mijn onderarm te bungelen, ik had een opgerold schaakbord in mijn andere hand waardoor de 2 standaarden balanceerde op mijn beide polsen en handen. Ik ging steeds krommer en langzamer lopen vanwege het gewicht op mijn rug. Bovendien mag ik van geluk spreken dat mijn onderarm niet geamputeerd hoefde te worden want die handvatten knepen de hele boel af.

Ik voelde me als een traditionele Chinees vrouwtje; voetje voor voetje liep ik me voort veroorzaakt door de über strakke wikkelrok, want ja het is traditie. De oncomfortabele slippertjes waar mijn tenen niet goed inpaste door mijn witte sokken (zonder teenruimte) deden me ook geen deugd. Nederig voorover gebogen liep ik in deze pas verder richting de hotelkamer maar dan ZONDER het zachte glimlachje op mijn lippen die je dan altijd ziet! 😣Ik ging KA-POT! Heeft een kwartier geduurd voordat ik die extra boggel uit mijn rug had gestreken met een foamroller. 

Vic bericht me net; ‘we zitten met de crew vanaf de lobby in de 2e tuin rechts’ ... we gaan zien of ik het zal vinden. Ik ben nu al in de war want hij heeft het over een tuin en ik heb vandaag alleen nog maar tekenen van jungle en oerwoud gezien! 

Tafelen

Victor had de heren en dame aan tafel inmiddels al geïnformeerd over de kracht van de boeken hoorde ik. Eenmaal aan tafel begon ik tegen de vrouw naast me spontaan gezellig aan te kletsen maar dat was ook precies het enige wat het was. Ik was alléén ‘gezellig’ tegen een muurtje aan het kletsen... Ik kreeg niets terug 🤷🏼‍♀️

Ik draaide me maar om naar het mannelijke gezelschap om een graantje mee te pikken van hun roddelende verhalen uit de schaakwereld. Ik zat veelal met een zwevend vraagteken boven mijn hoofd te luisteren want ik verstond er door het omliggende lawaai bijna geen hout van en ze hadden het over bekende mensen in de schaakwereld die ik allemaal niet kende. Ik besloot een bijster slimme opmerking van Einstein in de groep te gooien waarna de heren allen ten zaam instemmend knikte en verder door gingen op deze opmerking met een één of andere twist en voor ik het wist was ik terug bij af en zat ik wederom weer met een oncomfortabele strakke horizontale breedbek glimlach, en een groot rood gloeiend vraagteken boven mijn hoofd, ook maar instemmend mee te knikken. Kortom, de taco’s waren verrukkelijk en de mensen waren in ieder geval enthousiast over de Stappen Methode. Ik zeg, een geslaagde avond.

De tweede dag liep ik vanaf de kamer richting onze stent aan de andere kant van het gebouw. Als een echte kantoorwerknemer, althans zo voelde het, liep ik met een stapel A4tjes onder de arm en hete koffie in de hand, door het kantoorgebouw op weg naar mijn plek. Onderweg kwam ik een verdwaalde dame tegen waar ik al kletsend mee opliep om haar de juiste weg te wijzen. Fingers crosed dat ik haar ook daadwerkelijk de goede kant op heb gestuurd.... Eenmaal bij de stent aangekomen startte ik meteen met mijn werkzaamheden.

Ik had die nacht slecht geslapen. Dat kwam onder andere door een boyfriend die weer overdwars in het bed was gaan liggen. Hij had daardoor nog 1/8ste van het bed overgelaten voor mij waardoor ik genoodzaakt was om als een opgerold en in elkaar gevouwen bolletje in slaap te vallen. En die fontein werd ik ook zat met dat kletterende water!

Ondanks die nacht schoof ik die dag als een blij ei bij Victor en de stent aan. Als een energiek zonnetje zat ik op mijn post te wachten op geïnteresseerde om ze vervolgens ze overladen met hetgeen ik allemaal kan vertellen over de boeken. Alleen leek het wel alsof ik het eerste uur, waarschijnlijk veroorzaakt door onze locatie zo naast de enige open geslagen deuren van de zaal en wellicht alsmede door mijn zonnige uitstraling, werd aangezien voor een receptioniste. ‘Were is the Ryan Room?’ Where are the restrooms?’ ‘Where is my son?’ 😳😩 Ja euuuuh, weet ik veel! Luister mevrouw, voor 100 dollar per uur sla ik hier een haring in de grond met een touw eraan waar je je kind aan vast kan knopen. Ik zorg voor limonade en gooi hem af en toe een balletje toe. Aaaaaaaw nee grapje! De meeste kiddies hier zijn super sweet 💜.

Er was een jongetje aan onze tafel gaan zitten om zich te buigen over de puzzels. Terwijl hij de pen pakte en het eerste puzzeltje een observerende blik gaf, begon hij tegelijker tijd ook hevig te knagen aan het uiteinde van onze pen! Zijn moeder rukte de pen uit zijn mond met de woorden ‘you can’t do that to someone elses pen!’. Ze graaide in haar tas en gaf hem een pen met een compleet plat-geknaagd uiteinde! Mocht het jongetje ooit spoorloos raken (ik hoop het niet voor hem) dan heeft ze in ieder geval de afdruk van zijn gebit én zijn DNA bij de hand voor de agenten.

Het jongetje had 2 voortanden die richting horizontaal groeide. Zo houdt hij zijn gebitje wel in stand dacht ik nog. Het jochie hield het al snel voor gezien want een voetbal die door de ruimte vloog was natuurlijk veel leuker na zijn vroege ochtend wedstrijd. Al snel zat alleen zijn moeder nog aan de tafel, dan weer enthousiast te zijn, en dan weer even diep diep in gedachten verzonken om de puzzeltjes te maken. Mooi publiek is dat 👌🏻.

Potje schaken met Vic

Ik weet nu dat er op het moment 2 piekende gevoelspunten in onze relatie zitten. Samen in de auto naar destination unknow rijden en een potje schaken samen. Soms denk ik wel eens ‘was ik er maar niet aan begonnen’. Hij is echt hard voor me! ‘Neeee, nu ben je aan het raden’ zegt hij dan bij een foutje in mijn boek of ‘Je moet gewoon wat harder nadenken’. JA! Wat denk je dat ik aan het doen ben hiero ☝🏻. Mijn hersenpan scheurt nog een keer uit. Ik ben verdorie 2 uur en 4 bladzijdes verder, bloed zweet en tranen heeft het me kost en dan krijg je dit! En er schort ook serieus wat aan zijn uitleg hoor. Is het de ene keer ‘maar’ een pionnetje dan is het de andere keer weer ‘jaaa, maar het is wél een pionnetje. Alle stukken hebben waarde schat’.

Ik zal hem eens wat paal vaardigheden bijbrengen! Dan valt hij er de volgende keer misschien NIET uit, zo. Ieder zo z’n meug zullen we naar zeggen.

Potje schaken met de kids

MIJN-HEMEL! Dat is vermoeiend!! Ik kreeg allemaal spontane lichamelijke reacties. Continue klotsende oksels, mini paniekaanvallen omdat mijn koningin al snel wéér werd geslagen met een tweevoudige aanval en .... volgens mij ben ik bij alle partijen ook vergeten om adem te halen... Na 3 intensieve (althans voor mij intensief)  partijen achter elkaar te hebben gespeeld liep ik daarna een beetje zwalkend met een lichte afwijking naar links, middels de ‘pootje over’ techniek, de zaal uit voor een slokje water om de hoek. Als een Ireen Wust die de binnenbocht neemt terwijl ze daarvoor nog iets te diep in het glaasje heeft gekeken zeg maar zoiets.

Ondertussen kunnen we inmiddels wel stellen dat Victor gezien wordt of in ieder geval het onthaal krijgt van een ware filmster in het Amerikaanse schaakwereldje hier. Nog ff en er wordt een straat naar hem vernoemd en staat er binnenkort een standbeeld van hem ergens aan de Amerikaanse oostkust. 

Nieuwe Marvel

Terwijl ik in de lobby aan het wachten was tot Vic klaar was met zijn werkzaamheden, zat ik even een moment nutteloos voor me uit te staren. In de lobby stond weer zo’n enorm groot ingewikkeld stuk glaswerk. Amerikanen hebben iets met dat ingewikkelde ‘twisted’ gevaarte waar veel hotels, bibliotheken, casino’s en andere gebouwen bij de entree van voorzien zijn. Of ze hebben er aandelen in, I don’t know. Het is wat mij betreft een doorn in het oog! Gebruik dan mooi rustig transparant glas en maak er een artistiekerig spektakel van maar dit is niks! Als ik binnenkom in een bieb of een hotel of een spa of zoiets, dan wil ik rust en tegen iets aanlopen wat de schoonheid evenaart van iets wat je petje te boven gaat. En niet iets wat bij binnenkomst als een schreeuwende vlammen zee direct in je oog priemt! 

Misschien komt het door de laatste Marvel die ik gezien heb maar ik fantaseerde in ieder geval dat ik wel een superheld voor dit soort problematiek zou kunnen zijn. ‘Glas Woman’ 🙅🏼‍♀️ OE 💥 AH 👊🏻 ! Mijn superhelden outfit behelst een vlijmscherp zwaard in zijn holster die met een riem om mijn middel gebonden is. Mijn strakke pakkie is gemaakt van (hoe kan het ook anders;) ‘glas’ en in dit geval niet doorzichtig... laten we zeggen dat ie mat-wit is. Niemand zit immers te wachten op een superheld in zichtbaar ondergoed van de Zeeman had ik me zo bedacht🤔. En doe mij er meteen ook maar een paar pumps bij van Assepoester! En zo storm ik, in mijn super strakke superhelden pakkie, de entrees van de gebouwen met veel kabaal binnen waarna ik mezelf tot stilstand zal manen. Vervolgens zou ik in een flits van een seconde, vliegensvlug een mysterieuze indringende krijgershouding aannemen en zo blijf ik even een tijdje staan. Men moet natuurlijk wel het idee krijgen dat ik hier serieuze zaken kom aanpakken. Ik zou daarmee alle aandacht opeisen van de mensen die in dit gebied bloot zijn gesteld aan deze monsterlijke glaswerken. Terwijl de menigte mij iets wat geschrokken maar voornamelijk appelig staat aan te staren, ren ik vastberaden op het glaswerk af. Ik trek heldhaftig mijn zwaard en sla, met een voor het oog simplistische zwaaibeweging, in één keer het gehele glasmonster aan diggelen! Mijn superhelden outfit, gemaakt van het verfijndste glassoort, is natuurlijk voorzien van luchtgaatjes maar absoluut glasdicht. Ik moet alleen vreselijk opletten zodra ik me een weg probeer te banen richting uitgang met al dat glas op de grond want als ik niet uitkijk dan ga ik met deze glazenhakken gegarandeerd op mijn muil ☝🏻! 

Crocs vs Birkenstocks

Ik wil Birkenstocks. Maar ze zijn zogezegd wat ‘onflatteus’. Wat zeg ik, ze doen het vrouwelijk been over het algemeen gewoon ‘harm’ aan! Maar ja, als je eenmaal gewend bent aan die bobbel onder je voet dan lopen ze natuurlijk wel hemels. En toch kan ik ook weer de associatie met ‘de’ bolle Duitser niet uit mijn hoofd zetten. Dan gingen Merel en ik vroeger met onze ouders vanuit de camping ergens in Drenthe of Gelderland naar een Duitse braderie waar met name de mannelijke Duitser daar balancerend op zijn hielen langs liep anders zou de zwaartekracht het waarschijnlijk nog winnen van zijn volle bolle koks buik. En als het koud en guur was, en de enorme bratwursten under ein parasolletje op de barbecue lagen te sissen, dan liepen de bolle Duitsers langs alsof ze achterstevoren een helling van 20 graden opliepen maar dan nu met geitenwollen sokken aan in hun Birkenstock slipper 😳. Ik kon dat toen al niet aan en nu nog steeds niet nu het notabene hip is (of was...) 😩. 

Ik heb Croc’s thuis maar dan de semi elegante variant die ik niet meer aan durf te doen vanwege de vele negatieve reacties zeg maar. Bovendien als je een beetje gaat zweten in die dingen, en dat gaat nogal snel op een warme dag, dan glij je door het plastic bij elke stap heen en weer in je schoen. Nee, je zal ze eigenlijk met sportsokken moeten dragen. Maar daar kan ik al helemaal niet aan beginnen want dan wordt ik zeker verstoten door waarschijnlijk zo’n beetje mijn gehele omgeving. En trouwens, de Croc’s slippertjes lopen best lekker ‘sponcy’ maar dan toch weer een beetje TE zacht. Door te weinig steun bij mijn hielkant, kiezen mijn hielen de minste weerstand waardoor ik met die schoentjes op de binnenkant van mijn beide voeten ga lopen. En ik loop al wat naar binnen toe met mijn benen dus tel uit je winst! Een wandelende zeemeermin MET de beentjes aan elkaar maar dan ZONDER vin aan de onderkant en MET Croc’s aan. Maar verder ben ik nog altijd erg blij met mijn aankoop hoor! 

Ken je dat?

(Pas op! Je staat aan het beginsel van een lange zin) Heb je iemand wel eens aangekeken na een zekere herhaaldelijke notificatie van diezelfde iemand waarvan je zeker weet dat hij of zij beschikt over een paar uitmuntend stel hersenen en in staat is om op de zojuist door zichzelf gemaakte mededeling prima zodanig actie te ondernemen zodat hij of zij zich voortaan niet meer in deze beklaagde situatie hoeft te bevinden? En heb jij je dan ook wel eens zo’n beetje heel vaak in de situatie bevonden dat jij continue degene bent die op allerlei verschillende manieren al de juiste oplossing voor deze aard van problematiek heb zitten te verkondige voorzien van compleet in elkaar gezette presentatie en beschreven plannen om het de volgende keer te voorkomen? En heb je ook wel eens het punt bereikt dat je naar de zoveelste keer er achter komt dat je er wel zo’n beetje klaar mee bent?!

Dat heet het hebben van een partner. Naja... das niet helemaal waar natuurlijk maar in dit geval klopt het aan alle kanten. Vic maakte zijn steevaste status quo bekend; ‘Ik heb te weinig water gedronken vandaag’. Ik stopte met lopen, ik keek hem aan and right then and there besefte ik dat al mijn ideeën en adviezen die ik door de tijd heen heb gegeven, allemaal in damp waren opgegaan! ‘Allright’ sprak ik mezelf toe, die jongen heeft nog steeds niet het loodje gelegd dus het zal vast allemaal wel goed komen met hem. En aan de andere kant, hij vraagt ook nergens om. Maar JA, aan de andere kant moet ik wel de hele tijd dat zelfde gezemel aanhoren. Die middag besloot ik mijn laatste advies ooit te geven wat this subject betreft namelijk; ‘Kennis zonder implementatie lijdt tot frustratie’. Met dank aan Mathijs Bos.

Working out man, you know...

Zoals de meeste wel weten is Victor lichamelijk niet zo sportief. Maar hij ziet een wasbordje best wel zitten. Ik geloof dat hij zijn gehele leven al opzoek is naar iets wat zo min mogelijk activiteit kost en tegelijk het beste resultaat oplevert. Dus wat te doen...? Dan koop je een apparaat met 2 plakkers die je op je buikspieren plakt waarna je op je rug in bed gaat liggen om verder naar American Ninja Warrior te kijken. En de vrouw van het verkooptentje had nog wel geadviseerd om de plakkers in combinatie met hardlopen te gebruiken voor het beste resultaat. Hij is voor nu inmiddels even gestopt met ‘trillen’. ‘Mijn lichaam even rust gunnen’ zegt hij dan 😂.

We waren vandaag een beetje hals over kop de kamer uitgehinkeld. Vic trachtte op het laatste moment nog van alles tegelijkertijd te doen terwijl hij werd gebeld door een grootmeester uit Egypte of all places. 

Vic was door de onverwachte versnellingsmodus vergeten om een kam door zijn haar te halen wat in dit stadium van zijn kapsel nogal important is. Het alternatief is om als een Bob Ross look-a-like de dag af te maken totdat hij zijn haar weer nat kan maken. Nu maakt dat de gemiddelde schaker geen moer uit geloof ik. Wat zeg ik, misschien zat die man zelf wel ongeschoren en met een onbedoelde vetkuif achter zijn webcam. Wie zal het zeggen, Victor was zijn eigen kapsel-status quo in ieder geval niet opgevallen totdat ik voorzichtig vroeg of hij vandaag misschien van plan was om op een uiterst...rustgevende...manier.... een boom en een riviertje en ‘hey’, daar staat een houten huisje, te tekenen terwijl jij denkt ‘NEEEE, Bob! Doe dat nou niet!!!!’ ‘You are ruining the painting!!!’ O nee, toch niet.... INFACT IT IS BEAUTIFUL 😍😍

Knoxville

Vic had deze stop onderweg naar New York uitgezocht. ‘Begrijp me niet verkeerd Vic’ zei ik. ‘Het lijkt hier hartstikke mooi en alles maar wat doen we hier eigenlijk?’ Hij kende Knoxville ergens van maar geen idee waarvan eigenlijk. Ik zat op een gegeven moment ook hard na te denken. Mja mja, het klinkt wel bekend dacht ik maar ik weet het verder ook niet. Opeens steekt Vic zijn vinger vastberaden de lucht in ☝🏻. FORT KNOX!! ‘Ah’ zei ik. ‘Maar waarom heb ik er dan niets van op internet gevonden qua bezienswaardigheden?’ vervolgde ik. ‘Dat gebouw moet toch minstens in de vorm van een klomp goud zijn gebouwd of zoiets?!’ ‘Uuuuhm.. nee toch niet’ zei Vic. ‘Fort Knox ligt in Louisville..’ Punt is, we weten het nu nog steeds niet. Ik geloof dat ik net wel een bord zag langskomen dat Dolly Parton hier vandaan komt. 

Down Town

Maken ze geen wind in deze stad ofzo? Het is echt zo heet hier. Ik wil niet weten welke temperaturen en momenteel in Miami gaande zijn 😱. Prachtige oude gebouwen, gezellige cafés, muziek straatjes en mooie fonteinen. Maar het is bijna te heet om echt goed te kunnen genieten van al the ‘side seeing’ terwijl we puffend en all door de stad liepen. Nog ff en ik ga IN één van die fonteinen liggen dacht ik bij mezelf! Beste idee ever!

Ik kwam er vandaag achter hoe belangrijk het is om de juiste KLEMtoon te leggen. Alvorens had ik dus al het één en ander over de stad uitgezocht en daarbij zag ik dat er een graffiti gedeelte was. Dat zag er super gaaf uit!! Bij het informatiecentrum vroeg ik de mevrouw waar dit graffiti gebied zich zo ongeveer op de kaart bevond. Ze keek mij bedenkelijk aan, keek bedenkelijk naar de kaart en daarna wat vertwijfeld richting Victor. ‘Eeeeeeeeeuuuhhhh....’ was het antwoord van de vrouw. Najaaaa, hoe kan het zijn dat deze bekende plek bij haar niet bekend was?! Victor schoot de mevrouw al snel te hulp. ‘She means; where is the ‘graff-í-ty area’’ ‘not the ‘gravity’ area ‘schattebout’’. OMG! Heb ik haar nou net met een strak en uiterst serieus gezicht gevraagd waar het ‘zwaartekracht’ gebied in Knoxville is?! 😳🤭☺️🤣😂

Code rood

Hurrrggggrr... vandaag 15 min. naar de supermarkt gereden. Vervolgens 17 min. naar het autobedrijf met wat vragen over de huurauto met een sterretje in de voorruit en een bliepende olie notificatie op het display. En toen weer 18 min. terug naar een automakelarij die over een uur plek had voor ons. We waren weer terug bij af namelijk, we stonden bijna weer voor de deur van het hotel waar we vannacht hebben geslapen. Ik had liever al richting New York waards gegaan want daarvoor moeten we nog genoeg uren in die auto zitten. Dit voelde zo nutteloos op een ochtend die toch al wat teleurstellend was. Was het gister nog bloedje heet en lagen we beide nog net niet op apengapen in een heerlijk koele natte fontein. Zo reden we gisteravond door een regenwolk heen die niet van ophouden af wist en zagen we de lichtflitsen voor onze ogen de aarde rammen. We waren van plan om deze ochtend weer eens de natuur in te gaan want dat was al weer een tijdje geleden en dit gebied met haar mooie gebergte en vele groen leent zich uitstekend voor een frisse en mooie wandeling. Maar de regen hield helaas niet op. Dan deze dag maar beschouwen als een ideale reisdag zeiden we tegen elkaar. Maar dan hoopte ik toch wel na 3 uur eigenlijk wat verder te komen dan onze slaapplek van vannacht 😒. Terwijl we in de regen richting Starbucks liepen om de tijd te doden, en IK vond dat ik alle redenen had om gefrustreerd te zijn, vond Victor van niet en daar werd ik NOG gefrustreerder van ☝🏻! Terwijl Victor met koffie bij de open haard ging zitten, liep ik voor een poging om tot rust te komen voor een ‘quick high’ naar het gedeelte waar ze extreem hippe thermosflessen verkochten om vervolgens weer gefrustreerd te raken van het feit dat we al een uitermate hippe functionele thermosfles hadden EN ik kan maar een limiet aan spullen terug mee naar huis nemen want mijn koffer puilde in Amsterdam al uit zijn voegen! Aaah! Ik voel het terror gedeelte van de maand al weer opkomen geloof ik... 😣😩😗😏🤪 

Veel vrouwen kunnen het goed, semi nonchalant op de foto staan. Ik lijk er geen talent voor te hebben. Toch hoop ik dat het is gelukt 😬.

xx