USA, Atlantic City t/m Nashville

USA, Atlantic City t/m Nashville

Okay. Elk mens heeft zo zijn of haar ‘verbeter’ punten. Zo ben ik dus vaak aan de late kant en is het me nog nooit gelukt om ergens direct in één keer op de verwachte locatie te arriveren.

Ook als ik met een 50/50 procent kans links of rechts moet kiezen dan kies ik toch verdomd vaak de verkeerde kant. Ook op mijn 10 maanden trip van 4 jaar geleden ben ik nog nooit zo vaak de verkeerde kant opgelopen vanaf de bushalte naar mijn slaapplek als toen. Dat heeft er wel weer voor gezorgd dat ik op veel plekken ben geweest waar niet veel andere mensen ooit zijn geweest... en die verder ook niet interessant zijn overigens... Toch blijf ik altijd proberen en met name de hoop hoog te houden dat het op een dag goed komt met me.

De laatste 2 dagen heb ik, zonder het pratende vrouwtje van Google Maps, geprobeerd vanuit de auto met behulp van enkel de digitale kaart, ons van locatie naar locatie te brengen. Ik begin er toch zo langzamerhand van overtuigd te raken dat er serieus wat mis is met mijn innerlijk kompas. Ik zeg links terwijl ik rechts bedoel. En die avond zag ik een klein smal maar plausibel paadje op de kaart die ons vast naar ons hotel zou brengen. Althans, zo leek het. En als het op de kaart staat dan staat het op de kaart..... Anyway, dat bleek een doodlopende weg te zijn waardoor we gedwongen werden om de garage van het (verkeerde) hotel, waar ik dus juist van plan was om ons OMHEEN te navigeren, met no turning back mogelijkheid, in te rijden om daar vervolgens 4 rondjes omhoog en weer 4 rondjes naar beneden te rijden voordat we eindelijk de ‘exit’ hadden gevonden. Want ja, in de garage zijn we aan de Goden overgeleverd want daar is het GPS-signaal weg!

Marvel

We zouden 5 dagen in hetzelfde hotel in Atlantic City verblijven, even relax, even geen lange afstanden autorijden, even de koffer voor een paar dagen achtereen open laten, even een beetje rondhangen en nixen zeg maar.

Vic was klaarblijkelijk van plan om me een overkill aan ‘fantasy’ te geven deze dagen. Zo zag hij dat de volgende dag alle Star Wars films die ooit gemaakt zijn, op TV zouden komen en zat hij al een tijdje hunkerend naar de bios billboards te kijken van de nieuwste Marvel film. Ging hij eerder voor mij mee naar de vrouwenfilm ‘I Feel Pretty’. Zo zat ik laatst dus voor hem bij de film ‘Avengers Infinity War’.

De eerste paar minuten van de film vertelde de grootste schurk in het verhaal dat hij een edelstenen verzameling was gestart voor op zijn zilveren handschoen. Voor even was ik in de war. Zitten we nu gewoon per ongeluk naar de film van ‘Diamonds are a girls best friend’ te kijken met Marilyn Monroe?? Maar nee, later was het vuur en verderf en ‘de aarde is van MIJ!’ en ‘NEE! Dat had je maar gedacht jakhals ☝🏻!’ Bovendien waren de edelstenen zogezegd wat scherp afgesteld waardoor de eigenaar ervan de aarde, of misschien zelfs het hele universum (wellicht even een moment niet opgelet), voor de helft heeft opgeblazen. Ik wist trouwens niet dat Voldemort (van Harry Potter) ook een Marvel is (?) Die zag ik immers ook voorbij komen in de film. Hij is wel wat ouder geworden.

Maar ik moet toegeven, als ik het stemmetje die mij in mijn hoofd laconiek toe spreekt, en die hetgeen afkraakt wat er allemaal niet ‘realistisch’ is aan de film (en dat is nogal wat..) er buiten laat, dan is het allemaal wel heel erg gaaf gemaakt! Zo vliegen de opspattende stenen die veroorzaakt worden door de strijd, je door het 3D effect om de oren en die hamer van Thor vliegt een paar keer plotseling richting je voorhoofd. En er zat een whole bunch of humor in! Erg fijn want mijn tweede stem heeft blijkbaar nogal de behoefte aan de voetjes op de grond en nuchterheid in de tent (en wellicht is dat dan weer het resultaat van mijn ‘ik’ die het leven an sich soms wat te serieus neemt).

Star Wars

Doordat Vic dus zag dat alle 8 delen van de Star Wars films achter elkaar op TV zouden komen, werd het me meer en meer duidelijk dat het door hem zeer op prijs zou worden gesteld dat ik in ieder geval het basis verhaal van de Star Wars films zou kijken. En dat onder de noemer van ‘algemene ontwikkeling’. Ik probeer er al een heel tijdje onderuit te komen maar het schijnt nogal belangrijk te zijn. Nu was het laatst May the 4th (van ‘may the forse be with you’... Nee? Geen belletje? Dan ben je geen doorgewinterde Star Wars fan. No worries though, I’m with you 🤝). Die gehele dag zenden ze alle films van Star Wars achter elkaar uit, bof ik effe 😒.

Ik houd gewoon niet zo van het genre ‘fantasy’. Geef mij maar John Wick, Kill Bill en Kung Fu Panda☝🏻. I loooove Kung Fu Panda 😍. Beste film ooit. Of, nou ja, samen met Despicable Me natuurlijk!

(Even tussen 2 haakjes)

Die avond ervoor had ik besloten om de witte vlag uit te hangen en heb ik Vic verteld dat ik de Star Wars films een honest try zou geven. Daardoor raakte we in het Italiaanse restaurant waar we zaten, hevig in gesprek over de verhaallijn en de karakters van de Star Wars films. Ik had hier en daar wel iets gezien en gehoord maar lang niet genoeg om alle eindjes aan elkaar te knopen.

Ik vond die man met die punt-oortjes wel leuk. Ah, je bedoeld ‘Yoda’ zei Vic. Ik geloof je zei ik, ik heb geen idee. Hij zal het vast niet in deze bewoording gezegd hebben maar het volgende begreep ik uit zijn betoog; ‘Yoda’ is een bron van wijsheid, het intellect van nature it self, het alles omvattende brein, de Buddha van het universum....hij maakte zijn laatste zin af met een gracieuze halve zwembeweging met zijn rechter arm en bleef vervolgens doodstil enkele seconde bewonderend in het luchtledige verre weg staren.

Ehm ja... vervolgde ik om hem zo snel mogelijk uit dit hallucineerde moment te halen.

Hij heeft wel eens in een aflevering gespeeld van Columbo zei ik! Vic knikte ja, in de zin van, ‘ik hoor je’ en ‘goh wat leuk voor Yoda’... anders knik je geen ‘ja’ toch?! Columbo vind ik trouwens (even tussen 2 haakjes), samen met Coupling, één van de beste series ooit gemaakt. Maar anyway, de beste man speelde een chirurg die iemand tijdens de operatie trachtte te vermoorden door zijn aorta te hechten met visdraad in plaats van met hechtdraad en toen kwam de verpleegster achter zijn snode plan en toen werd zij ook vermoord en en... naja, super spannend dus!

Victor was inmiddels gestopt met instemmend knikken en keek me hevig fronsend aan alsof hij Darth Vader met een bloemetjes jurk in een rubberbootje voorbij zag dobberen.

Vic; Waar heb je het over?!!

Ik; Over die man met die punt-oortjes dat zei ik toch?!

Vic; Je bedoeld: ‘onverstaangebrabbel’

Ik; Smog?!, Stok?!

Vic; Nee, SPOCK!! Die speelt in ‘Star Trek’ en die is niet groen!

Ik; Nee hè-hè, hij is zeker niet groen. Ja euh, jij bent de kenner hier boyfriend ☝🏻! I’m confused here.

Star Wars continues...

Ik heb de officiële eerste 3 delen van het verhaal, op enkele afleidingen na, helemaal gezien! Als slecht voorbereidde Star Wars ‘nerds’ zijn we vergeten om chips en ander schrans materiaal in huis te halen dus halverwege het tweede deel gingen we weg en halverwege het derde deel kwamen we weer terug. We waren wat langer onderweg naar een supermarkt dan gedacht... Vic weigert mij inmiddels nog langer naast zich als navigator...

Maar goed, ik ben heel wat kennis rijker. Zo weet ik nu dat het groene wezen met die rimpeltjes dus ‘Yoda’ is en verdacht veel lijkt op het karakter van Mister Miyagi (van de Karate Kid).
Sommige gebieden in a galaxy far far away lijken verdomd veel op onze Sahara!
En de film kijken met Engelse ondertiteling is trouwens echt een must om het computertje R2-D2 te begrijpen; ‘Bleep bleep bleep bleeperdebleep’. Handig jongens van de afdeling ‘vertaling’, handig, dankjewel...

 Princess Leia

Ik ben stiekem dus gewoon heus een beetje jaloers op die bedenkers van de verhaallijn en de karakters. Wat vernieuwend en gedurfd moet het voor die tijd zijn geweest! Ik benijd de bijzonder mooie fantasie en het lef van de makers.

Fitness

Ik heb er inmiddels een vaste gewoonte van gemaakt om wat rek- en strek- en krachtoefeningen te doen in de fitnessruimtes in de hotels. Tot mijn genoegen ging Vic een ochtend met me mee. Echter, met een paar trappen op de hometrainer achteruit te hebben gedaan en na enkele pogingen om op 1 been op een halve balansbal te blijven staan ‘om zijn 30tigers buikje te verstevigen’, hield Vic het voor gezien. Ik zat dat allemaal vanaf een afstandje te bekijken en in de verte leek hij net een grote balancerende zeester ^^. Niels! Hoe gaat dat doorgaans als jullie samen gaan fitnessen vraag ik me zo af??

Poolparty

In het weekend werd er met succes een Poolparty gehouden in het hotel. De dames, met veelal weinig om het lijf, ‘liepen’ naar de wachtrij met de heren er naast alsof deze mannen al eerder die avond met hun mond aan de bier tap hadden gehangen of omdat het gewoon super stoer is om te lopen alsof je een groot abses tussen je benen hebt hangen. Sommige dames passeerde ons in een kort jurkje met een mooie laag uitgesneden rug. Alleen droegen zij deze, bij nadere inspectie van Vic, waarschijnlijk verkeerd om aan. Bijna alles hing overal uit! Zelfs de netten sinaasappels die sommige meiden op de heupen mee naar binnen probeerde te smokkelen, bleven voor het oog slecht verborgen door de ultra dunne strakke stof van de outfits. Als toetje kwamen we nog een moeder en een oververmoeid kindje tegen met een fluitje. En als er iets is wat mijn aura verstoord dan is het wel een kind met een fluitje, een kind met een fluitje in de lift en mensen die rondlopen met een naar de verkeerde kant uitgedeukte capuchon.

Nachtbraken

We hadden zogezegd wat pech met de buren. We hebben 2 nachten slecht geslapen omdat we de 2 mannen als onze buren, luid en duidelijk door de muur hoorden praten. Die ene nacht hebben ze van 3:00 tot 6:00 elkaar de meest onbelangrijke dingen des levens voor de voeten geworpen. De volgende nacht waren de andere buren net terug gekomen van de Poolparty en vertelde elkaar (ik heb het woord ‘bitches’ nog nooit zo vaak achter elkaar horen vallen) wat ze allemaal van elkaar vonden.

Één van de 2 mannen van vorige nacht bleek later een vrouw te zijn die waarschijnlijk al heel wat sigaretjes achter de kiezen had wil je er zo’n bedorven stem aan overhouden 😳. Nee, als we mogen kiezen, geef ons dan maar weer het stel waar we de eerste 3 dagen naast hebben gelegen waarvan de vrouw ‘s ochtends en ‘s avonds een speciaal cadeautje van haar vriend kreeg waar ze, zo kwam het ons althans ten gehore, overduidelijk erg blij mee was.

Terwijl we in de ochtend uit gingen checken, werden we voorbij gelopen door een enorme hoeveelheid gezinnen met jonge cheerleaders van 5 tot 12 jaar oud. Er zal die dag wel een één of andere wedstrijd zijn geweest. Parmantig kwamen de little lady’s langs lopen met grote strikken op hun hoofd, extra haarstukken, glitters op de strakke pakkies en dikke make-up op hun smoeltjes. Al lopende voort hielden sommige meiden hun telefoon op de selfie-stand omhoog om tegen zichzelf aan te kunnen praten. De oversized mommy’s slofte er achteraan al lurkend aan een rietje van hun Starbucks coffee-toffee met extra slagroom.

Bye bye Atlantic City

We zijn 5 dagen in Atlantic City geweest met al haar casino’s en ik ga het hier evengoed best een beetje missen. Het heeft toch een bepaald sfeertje wat je nergens anders hebt. Als we door het casino lopen dan ruik ik oud maar schoon tapijt en af en toe komt me een pluimpje sigarettenrook tegemoet. Roken mag hier nog in de casino’s. En mits er niet iemand naast me direct in mijn gezicht zit te paffen, dan vind ik zo’n achtergrond geurtje best iets authentieks hebben voor deze uitgaansgelegenheid.

Ik neem afscheid van mijn favoriete gokmachientje die me met zijn specifieke geluidje deed denken aan zo’n speelkaart die je vroege met een vernuftig mechanisme (een wasknijper) tegen de spaken van je fiets liet kletteren. Wat ik ook zo leuk vond waren de presidenten die bij een ‘spin’ op het beeldscherm verschenen. Normaliter staan de mannen stoïcijns kijkend afgebeeld op de geldbiljetten maar nu wierpen ze me al bij een kleine ‘win’ een gekscherend lachje toe. Maar winst uitkeren HO MAAR!

Op weg naar Nashville

Allebei moe van de afgelopen 5 gebroken nachten in Atlantic City zette we ons schrap om in 3 dagen tijd, weer terug richting zuiden (edit Victor: westen), naar Nashville te rijden voor het ‘Nationale Basisschool Kampioenschap 2018’.

Victor was degene die de afgelopen nachten het aller slechts had geslapen vanwege de buren. Doorgaans kan je bij mij een kanonskogel door de kamer afschieten of met 80 man in de kamer de Macarena beginnen te dansen maar daar wordt ik echt niet wakker van! Wakker ben ik op miraculeuze wijze helaas toch ook geworden. Ik merkte maar al te goed hoe moe hij was in de auto. En dat vooral om het feit dat hij na een opmerking van mij, in plaats van na 2 a 3 keer herhalen pas antwoord geeft, nu blijkbaar zijn communicatieknop bijna he-le-maal uit had gezet. Normaal gesproken is hij nog wel in staat om zijn ‘rewind’ trucje toe te passen als hij weer far far away is in zijn hoofd. Dat gaat meestal zo; ik zeg dan; ‘Vic, kijk wat een vervelende gluiperd op de weg!!’ ‘Vic....?!’ ‘VIC!!’ En dan schiet hij omhoog en het volgende gebeurd in zijn hoofd; ‘’rewind’ ‘rewind’ ‘rewind (🚨!!!)’’ Twee seconde later komt de verlossende reactie; ‘euuuuuh ja, vind ik ook’ Maar dat was vandaag allemaal wel heel moeilijk zo niet onmogelijk. Na 4 uur achter het stuur te hebben gezeten liep ik met een stramme rug zo’n beetje scheef de auto uit. Even een tussenstop in Somerset...

Potje schaken

Dat is zo goed voor het volwassen degeneratieve brein ☝🏻. Alleen, als ik voor mezelf spreek, dan ben ik me er als volwassene behoorlijk van bewust dat het allemaal niet zo vanzelf gaat. Het verschil met startende kinderen is dat ze het spelletje leuk vinden, stukken slaan van hun vriendjes en vriendinnetjes en ze zijn niet bang om schaakmat te worden gezet. Sterker nog, dat gebeurd in het begin veelal toevallig en dan vinden ze het jammer dat het spelletje is afgelopen. Ik, als beginnende volwassenen, wil het spelletje winnen, no matter what. Daarvoor weet ik dat ik schaakmat moet zetten en tegelijk tijd ben ik als de dood om te ‘falen’. Wat er in resulteert dat ik in het begin als een bezetene op de koning af ga, snel al mijn stukken onderweg verlies inclusief mijn koningin (in het begin al) en daardoor toch maar zwaar gefrustreerd doorga want ik moet en zal die koning slaan! Uiteindelijk sta ik dus voor zijn neus zonder resterende stukken om hem dan daadwerkelijk ook te kúnnen slaan...

Ach jaaaa, doet me aan de andere kant weer realiseren hoe zeer schaken je eigen karakter en het leven in kaart brengt ☝🏻. Het zegt me dat, onder andere geduld, overzicht en opgedane kennis geen onnodige eigenschappen zijn om het éen en ander te bereiken. En het is dus aan te leren! Misschien lukt het me hierdoor nog eens om iemand de weg te wijzen zonder in mijn uitleg een stoplicht over te slaan of om te vergeten te vertellen dat ze ‘daar’ naar rechts moeten en wat voor een prachtige pluizenbollige bloesem ze zullen passeren waar ze zeker wat aandacht aan mogen schenken op hun weg naar... naar waar ging u ook alweer heen...?

Cincinnati in broekpak

Ik heb er altijd al een willen hebben, zo’n broekpak. Maar elke keer als ik er eentje aanpas dan krimp ik voor het oog minstens 10 cm en mijn figuur veranderd in een bowling kegel. Maar degene die Vic voor me heeft uitgekozen staat goed! Ik ben inplaats van een wandelende kegel nu een rode vuurpijl op pootjes. Doordat de broekspijpen zijn ingeknipt en recht naar beneden lopen, lijk ik even groot zoals ik normaal gesproken ben. En wat ik er nog even aan toe wil voegen mensen; mocht je er zelf ooit aan denken om een broekpak aan te schaffen, ga er dan ook even mee zitten... Zoals ik niet heb gedaan ging ik vandaag in de auto zitten op weg naar de stad, waarna ik tot de ontdekking kwam wat de stof zogezegd wat strakker ging zitten op plekken waar je dat doorgaans liever niet hebt. En naar het toilet gaan is ook een ding....!

Aan de andere kant, als je gewoon rechtop blijft lopen, dan maken de complimentjes die je open en bloot op straat krijgt je dag weer goed en vergeet je die paar ongenoegzame eigenschappen aan het broekpak al weer snel. En het was me al opgevallen maar nu weet ik het zeker. De gemiddelde Amerikaan is niet zuinig met het geven van complimenten! En dat is fantastisch, begrijp me niet verkeerd. Maar ik werd er continue wel heel zelfbewust van. De complimentjes werden overwegend gemaakt door vrouwen, ze zijn vanuit de auto naar me geroepen, door een man voor me gezongen en gemaakt door kinderen in een schoolbus (‘she’s so sexy’ ‘she’s so hot’ 😳😳.....) (Yo, kids! ff dimmen) Ik checkte mezelf daardoor regelmatig in de reflectie van de gebouwen en werd me er dan ook zeer van bewust dat ik wellicht een tikkeltje overdresed was. Zoals Victor het definieert; ‘bij uitstek een kledingstuk welke uitermate geschikt is om te dragen op feesten en partijen’.

Onder mijn rode pakje had ik mijn geliefde sandaaltjes aan. Ze zitten heerlijk, juist omdat ze een harde ondergrond hebben, maar daardoor moet je uitkijken dat je er niet té lang op gaat lopen en er zeker niet mee gaat rennen want dan heb je meteen een platvoet. Helaas dachten wij deze dag een relatief kleine wandeling te maken door Cincinnati maar dat liep toch anders. Op de kaart leek het einde van de route via de prachtig mooie groene boulevard met schommelbanken die uitkeken op het water, uit te monden bij een museum. Maar dat deed het niet. In plaats daarvan moesten we, eenmaal bij het einde aangekomen, een heel stuk terug lopen. We liepen vervolgens de weg over en hadden eigenlijk maar 1 keus. En dat was langs een autoweg omhoog te lopen via een wandelpad welke op sommige stukken leek ingeslagen door Iron Man, de Hulk en Thor all together. Daarna kwamen er nog een paar heuvels die we in de priemende zonnestralen trotseerde. Ik mag blij wezen dat het vel nog altijd onder mijn voetzolen ligt. Als ik dit allemaal had geweten dan had ik wel mijn bergschoenen aangedaan!

Prachtige uitzichten, dat wel. En verder een rood hoofd van alle warmte en inspanning die we inmiddels geleverd hadden. We hadden bijna het museum bereikt toen we onderweg een vlindertuin tegenkwamen. Vanwege de watercloset faciliteiten zijn we gestopt en besloten om even een kijkje in de tuin te nemen. Fijne break dachten we. Alvorens we de vlindertuin betraden werden we strikt geïnformeerd; niet aan de vleugeltjes oppakken maar een kaartje onder de pootjes schuiven en optillen etc. Eenmaal binnen zagen we een verveelde tiener in het midden van de ruimte zitten die zogenaamd de boel in de gaten aan het houden was. En dat gaat natuurlijk nogal lekker als je alleen maar naar je telefoon zit te staren! We namen plaats op de rotsen tussen de plantjes en de bloemblaadjes. Wachtend tot er een gezellige vlindertje op onze neuzen zou landen. Na de fanatieke wandeltocht waren we blij om even te zitten. Mijn hoofd voelde als een kloppende rode tomaat en ik weet bijna zeker dat ik er ook zo uit zag. Één ding staat inmiddels vast, vlinders houden niet van zweet...

Plots ving mijn blik de gruwelen van een moordaanslag. Het was een kleuter die een vinder serieus aan het molesteren was! Terwijl de moeder op 2 meter afstand een partijtje glazig voor zich uit bleef staren, sprong ik dan toch maar te midden van de slachting om de vlinder misschien nog op tijd te kunnen redden. Ik alarmeerde de moeder en maakte haar er op attent dat haar zoontje dit mooie vlindertje aan het vernachelen was. De moeder liep naar het kind toe, aaide over zijn bol, gaf hem een zoen op zijn voorhoofd, en zei zoiets als; ‘niet doen hè’, en ging weer zitten. ........Echt?? Is het mogelijk dat je kind daar naar luistert??!! Natuurlijk niet! Het vlindertje hupste inmiddels mank om zich heen waarna het jongetje de genade slag gaf 😭. Ik liep naar de mevrouw die ons zojuist de do’s and don’ts vertelde en zei waar ik net getuigen was geworden. De vrouw antwoordde flauwtje; ‘well yeah... you can not really stop some children from doing that unfortunatly’. Op dat moment ging ik van een kloppend hoofd naar een ontploffend hoofd! En tegelijkertijd stond ik stil van verbazing en kon ik eigenlijk ook even niets meer uitbrengen... Haar monotome stemgeluid galmde nog wat na in mijn oren, ik keek naar de jonge zogenaamde ‘overzicht houder’ die nog steeds naar zijn beeldscherm zat te turen en de moeder die maar een beetje slap om zich heen zat te kijken terwijl haar zoontje alweer op zoek was naar het volgende slachtoffer. Ik was op dat moment oprecht intens teleurgesteld in dit stukje mensheid 😔. Okay ik heb hier wat positieve vibes nodig! ‘Think ‘Yoda’ think ‘Yoda’’

Gelukkig genoeg afleiding hier op de eerste dag van het schaaktoernooi in Nashville. Het eerste zakje smurfensnot vloog me net al om de oren.

Veel liefs uit Nashville!

En zoals Spock zou zeggen; “Live long and prosper.”