Cambodja

Jum reap sour,

Al eerder had ik hier een stukje tekst geplaatst waarin ik schreef dat ik de volgende dag Vietnam zou aandoen en verder nog dat ik wel ongeveer een idee had van hoe mijn reis verder zou gaan verlopen.... nou, niet dus. Ten eerste gebiedt het mij te zeggen dat de wifi ook hier in Cambodja regelmatig uitvalt en daarnaast slaat het programma waarmee ik werk niet altijd alle tekst op dus ik was weer een grote hap uit mijn tekst kwijt, 70% om precies te zijn...een typisch gevalletje van je vuist door het scherm heen willen slaan..... Anyway.... ik kan nu in ieder geval wel mijn spontaan ontstane plan te kennen geven. Ik ga naar Birma! Dat ga ik doen samen met een reisgenootje waar ik ook mee door Laos heb gereisd. Spannend en erg veel zin in!

Vanuit Don Det in Laos ben ik middels public bus naar de grens met Cambodja gereden. Daar stapte we met z'n allen uit om de grens over te lopen. Ik had mijn visum van tevoren aangevraagd maar ik hoorde van sommige mensen in de bus dat ze hun visum aan de grens wilde regelen omdat dat wellicht goedkoper zou zijn. Het was uiteindelijk 3 dollar goedkoper zo hoorde ik alleen moest je wel even door hun medische keuring heen door enkel je temperatuur op te laten meten voor 1 dollar extra bij een 'medisch centrum' wat er uit zag alsof dit (markt)stalletje net zo goed bananen had kunnen verkopen. Er werd een temperatuurmeter 2 cm bij hun oor vandaan gehouden en daarvoor moest 1 dollar worden betaald. WAT een onzin. Kunnen ze niets beters verzinnen?! Daarna de bus weer in. Ik heb me werkelijk weer kostelijk vermaakt gedurende mijn 12 uur durende bus rit door alleen maar simpelweg uit mijn raampje te staren. De mooiste beelden kwamen voorbij, soms zo mooi dat ik het liefst de bus tot stilstand had gebracht om er vervolgens even uit te springen om een foto te maken. Iedereen zou toch een plaatje willen schieten van de weerspiegeling van de zonsondergang plat op een stille rivier met rechts in beeld 2 witte koeien in het water waarbij één koe haar hoofd vredig in de nek van de andere koe legt en met daarbij een frame van links en rechts groene bladeren. In plaats daarvan trok ik dus op gezette tijden de haren uit mijn hoofd. Verder weer prachtige uitgestrekte groene rijstvelden, mensen aan het werk in de velden, oude van dagen in een hangmat voor het huis, mensen gekleed in een wikkeldoek die zich wassen naast een regenton, een brommer zien langsrijden met een houten constructie waaraan ong. 200 kippen aan hun poten waren vastgebonden (ik dacht laatst te zien dat ze allemaal in leven waren.....!), een brommer zien langsrijden met een volwassen varken in een houten constructie (alles op de brommer, je kan het zo gek niet bedenken), een variëteit aan houten- en stenen huisjes langs de weg en een weg welke vol zat met dusdanig diepe gaten dat ik de G-krachten in mijn buik voelde (net als in een achtbaan) wanneer we weer over de afgrond van zo'n diep gat reden waardoor we los van de grond raakte en een stukje naar beneden vielen. Ik heb werkelijk nog nooit zo'n slecht wegdek meegemaakt. Dat we in de hoofdstad Phnom Penh aankwamen dacht ik wel meteen het verschil met Laos te kunnen merken. Groter verschil tussen arm en rijk. Meer gewend aan en gericht op tourisme. Drukker, meer naar schoolgaande kinderen en een wat brutalere mentaliteit. 

In Phnom Penh heb ik het Tuol Sleng Genocide museum bezocht. In dit gebouw werden mensen tussen 1975 - 1979 onder het regime van Pol Pot (Rode Khmer) gemarteld en vermoord. Wat een verschrikking om de kamers met de ijzeren bedden en martel tools te zien. En wat onvoorstelbaar dat één man het voor elkaar krijgt om zo'n 2 miljoen (kwart bevolking) cambodianen te martelen, te laten verhongeren, te verkrachten en te vermoorden. In het museum waren rijen foto's te zien van de mannen, vrouwen en kinderen die zijn vermoord door deze paranoïde man en zijn aanhangers. Als dit nog niet duidelijk genoeg was binnengekomen bij me dan kwam de heftigheid wel binnen op The Killing Fields. Hier lagen nog duizende mensen in massagraven. Als het flink regent dan komen er nog steeds botten, tanden en kleding naar boven. Ik liep daar rond met mijn Nederlandse audio headset op (nog niet eerder ergens in het Nederlands informatie gekregen) naar de gruwelijke verhalen te luisteren. Er stond een zogenaamde 'killing tree'. Hier tegenaan werden kinderen doodgeslagen en in het massagraf ernaast gegooid. Even verderop stond een grote holle boom waarin toendertijd een muziekinstallatie werd geplaatst welke luid muziek speelde om het volume van het geschreeuw van de mensen die op brute wijze werden vermoord te dempen. Kogels waren te duur dus werden er andere materialen gebruikt, o.a. een blad van een boom met scherpe kartels eraan om kelen door te snijden. Ik heb nog veel meer gehoord maar ik stop ermee. Er staat een groot, statig en hoog monument ter nagedachtenis aan de slachtoffers welke tot aan de nok toe gevuld is met schedels van slachtoffers. En dit is niet het enige killing field, zo zijn er gemiddeld 300 in Cambodja. Ik wilde dit zien maar nu heb ik geen woorden meer voor de gruweldaden die zich hier hebben voltrokken. 

Van Phnom Penh naar Koh Tonsay (Rabbit Island). Even tot rust komen na zo'n zware dag was wel even nodig. Eerst langs de river town van Kampot gereden. Hier is een vismarkt waar ze tevens hun beroemde zout en peper verkopen. Ik kon het niet laten om een inktvis op een stokje te proberen en een drinkbeker met daarin een vers uitgeperste soort van zoete stokken, lekker hoor. Daarna door naar Kep, een old French resort town om de oversteek te maken naar het eiland met een traditionele Khmer vissersboot. Eenmaal op het eiland even in een hangmat liggen lummelen voor mijn houten hutje met uitzicht op zee en 's avond in de warme zee (Thaise golf) gezwommen vergezeld door de gouden zonsondergang. Heel vervelend....

Van Koh Tonsay naar Kampot en van Kampot door naar Battambang. Daar zijn we eerst langs de Phnom Udong gereden. Een grote wit met gouden tempel op een hill waar een beetje as van Boeddha in wordt bewaard welke getransporteerd vanuit Nepal. De deuren van de tempel gaan alleen open bij volle maan en wordt uitsluitend betreedt door monniken. Vervolgens maakte we onze weg naar Kombang. Dit is een plaatsje waar een floating market en tevens een floating village is gehuisvest. Krab, inktvis, schelpdieren, mensen in bootjes, weegschalen en manden vol met vis waren hier te vinden. Drukte overal en mocht je toevallig idolaat zijn van rauwe vislucht, this is the place to be! Na de de markt zijn we met een groepje inkopen gaan doen voor de (stuk of) 40 kinderen uit het dorp waar we die avond zouden overnachten. We kochten papier, potloden, puntenslijpers, gummetjes en (mijn idee) ballonnen. Ik had er even niet bij stilgestaan dat ik de volgende morgen in alle haast 40 ballonnen stond op te blazen. Maar goed, de kinderen waren blij en daar gaat het om. Leuk om ze te verwennen en om die vrolijke smoeltjes te zien. Die dag daarvoor hadden we trouwens nog traditionele loempia's gerold en 's avonds heb ik met de mannen geproost met een glas cobrabloed. Ik moet zeggen, het is niet het lekkerste wat ik ooit gedronken heb maar bijzonder was het wel. 

Van Battambang naar Siem Reap. Op de weg naar de oude hoofdstad hebben we een stop gemaakt bij de Bamboo Train. De rails loopt vanaf Battambang naar Phnom Penh en dit ritje duurt in totaal 16 uur. De rails was aangelegd door de Franzen toendertijd en wordt nog steeds gebruikt om goederen tussen de tussengelegen dorpjes te transporteren. Tegenwoordig is het minder tijdrovend en bovendien praktischer om goederen via bus, auto of brommer te vervoeren. En helemaal als je bedenkt dat de Bamboo Train nu niet echt bepaald een trein is zoals wij deze kennen. Het is een houten platje van 2 bij 3 meter met twee ijzeren halters eronder welke als vier wielen fungeren. Je zal maar 16 uur op je vracht watermeloenen moeten liggen voordat je op de plaats van bestemming bent. Daar word je toch een partijtje helemaal chagrijnig van?! Eenmaal aangekomen zou ik in dat geval wel de laatste zijn die ook maar één nominatie in ontvangst zou kunnen nemen om kans te maken op de titel van de volgende Prins Carnaval. En de rails is ook niet bepaald recht en zit vol gapende gaten. Je kon samen met de bestuurder van het motorvoertuig en twee anderen in kleermakerzit plaatsnemen op het kleurige tapijt welke over de houten vlonder heen was gedrapeerd. Wanneer de motor werd gestart en we met een gangetje van 31 km/h laag over de grond vlogen, incluis mijn woest wapperende haren, voelde ik me net Aladdin op mijn vliegend tapijt. 

Siem Reap heb ik als gezellig ervaren, overzichtelijk en knus. Ik was opzoek naar een vrijwilligersproject. Ik kwam er daarbij achter dat er heel veel te vinden waren in de omgeving. De kunst is om er één te vinden waarbij de kinderen niet worden gebruikt als touristische attracties. Dit is helaas veelvoorkomend. Je denkt dat je op bezoek gaat in een weeshuis en dat je de kinderen helpt met je donatie of met de 'entree prijs' maar in werkelijkheid spek je daarmee de portemonnee van de op(l)richter(s). Vaak zijn de kinderen niet eens wees en worden door hun ouder(s) naar deze plek gestuurd om geld te verdienen. Er gaan zelfs tours langs deze zogenaamde weeshuizen waarbij de kinderen soms een dans voordragen en waarschijnlijk niet omdat ze daar plezier aan beleven maar omdat het elke dag moet om de harten van de bezoekers te vertederen. Deze kinderen zijn niet vrij. Lastig maar goed om over na te denken en een klein beetje onderzoek te verrichten want voor je het weet wordt je dus ook opgelicht in dit soort van goede doelen praktijken en zijn, hoe kan het ook anders, de kinderen de dupe.

In Siem Reap heb ik samen met een reismaatje voor de hele dag een Tuk Tuk gehuurd naar de Angkor of Yasodharapura. Dit is een ruïnestad gelegen ten noorden van Siem Reap met de bekende tempel namelijk Angkor Wat. Ik heb ik weet niet hoe vaak nu in een Tuk Tuk gezeten of achterop een brommer en vind het nog altijd verbazingwekkend hoe deze drivers hun weg tegen het verkeer in weten te managen. We zouden in de ochtend in het donker bij de Angkor Wat arriveren om de zonsopkomst te bewonderen. Voordat we er eens goed voor gingen zitten met onze kop koffie en croissant werd het al een klein beetje licht en zagen we drie zwarte torens aan de overkant van het muisstille water aan de horizon verschijnen. Dat vond ik al helemaal fantastisch laat staan wanneer ik die overbelichte gele bal aan de rechterkant van Angkor Wat zijn weg omhoog zag maken waarbij langzamerhand het weerkaatsende licht aan de overkant van het gladde water als een gouden streep onze kant op kwam lopen. Het was werkelijk briljant! Die dag hebben we Angkor Wat, Angkor Thom (de stad met de gezichten) en Ta Prohm (wiens tempels worden opgeslokt door reusachtige bomen) bezocht.

Over twee dagen dus met een 12 uur durende busreis naar Bangkok om daar diezelfde dag het vliegtuig naar Myanmar (Birma) te pakken. Op naar een onverwacht nieuw avontuur! En ik vertik het tegenwoordig nog om voorin te zitten want als ik uit dat (voor)raampje kijk dan denk ik om de drie sec. dat ik het leven laat. Ik kijk tegenwoordig even traag op vanuit mijn stoeltje ergens achterin de bus wanneer we weer door de lucht vliegen en landen in het volgende gat. Gewoon om er zeker van te zijn of de crew nog steeds overtuigd is van het feit dat de wielen nog onder de bus zitten. 

Tot later.