Darwin, Kakadu, Alice Springs, Uluru en Coober Pedy.

Hai, en bedankt weer voor alle lieve en leuke reacties :). Merel, bedankt voor je manipulatieve telepatische inzendingen, deze moeten nog even inwerken. In de tussentijd lig ik af en toe 10 min. met mijn benen opgetrokken op een harde ondergrond om mijn rug recht te trekken terwijl ik probeer sommige verbijserende blikken van mijn kamergenoten te ontwijken. 

Ik ben in Adelaide! Wat is het koud hier zeg....13 graden, zon, wolken, regen en wind. Dit is niet bepaald wat ik gewend ben ja.... Momenteel ben ik in de bibliotheek, wat een monster van een gebouw (qua grootte bedoel ik), mooi hoor. Gister zat ik hier ook om mijn foto's te uploaden. Na de busreis over de nacht van Coober Pedy naar Adelaide was ik toe aan een beetje rust. In de bus op de plaats achter me zat een man die zich niet zo vaak waste en de hele trip zat te beatboxen, zo leek het. Achteraf bleek dat hij om de 5 min. verschillende zinnen zat te herhalen voor zichzelf. In plaats van te besluiten om me te gaan ergeren aan deze beste man wiens odeur vrij vaak mijn neus bereikte, besloot ik er maar het beste van te maken. Ik ging bedenken of ik Nederlandse zinnen kon maken van het gebrabbel. Zie hier het resultaat: 'een parasol een parasol een parasol' etc. : 'ik heb een thermostaat heb jij een thermostaat ik heb een thermostaat heb jij een thermostaat' etc. : 'poezie mauw poezie mauw poezie mauw' etc. .....meer kon ik er niet van breien... Gister in de bieb had ik ook weer een mooi figuur naast me zitten. Deze hoestende en zuchtende man had klaarblijkelijk het idee dat hij de toetsen met èèn vinger door het toetsenbord heen moest hakken, lekker rustgevend!! Goed, nu in Adelaide dus en morgen op naar Melbourne.

Darwin! Leuk, heel warm, gezellig uitgaan en wat een toevalligheid: ik heb de aftrap van de World Solar Car Race 2013 meegemaakt. In de backpacker waar ik verbleef zat het team van Zweden. Ik hielp een meisje uit dat team bij de wasmachines, zodoende wist ik van het evenement af. Lekker hoor even Nederlands kletsen met de genieën uit ons land. Delft, Twente en Eindhoven waren van de partij. Mooi gezicht al die science fiction look a like auto's met de zonnepanelen en de mannen en vrouwen van de teams die rusteloos om hun auto's stonden om deze te wapenen tegen mensen en kinderen die de auto's even wilde aanraken. Op de weg naar Alice Springs zag ik de teams langs de weg kamperen en nu hier in Adelaide zijn ze inmiddels aangekomen. Delft weer nr 1.! En dat weet ik toevallig omdat ik niet zo toevallig in Adelaide weer eens totaal de verkeerde kant op was gelopen op weg naar mijn hostel. Iemand van het evenement had me bijgepraat en met de auto afgezet. 

Vanaf Darwin heb ik een tour gemaakt naar Kakadu National Park. Mijn verwachtingen waren hoog en ondanks het droogseizoen en ondanks alle vliegen die rond je hoofd cirkelde, was het inderdaad een paradijsje op aarde. Die vliegen waren nogal een ding, die zijn niet zo welgemanierd als de Nederlandse vliegen mijns inziens. Een Nederlandse vlieg wuif je voor je gezicht weg, hij maakt een rondje door de kamer en slaat vervolgens zijn eigen hersenpannetje in tegen het raam. De vliegen uit Kakadu lijken telepatische connecties te hebben met andere vliegen, het worden er steeds meer en zijn een partijtje bijdehand! Ze zitten op je neus, in je neus, op je oog en in je oog en ga zo maar door. Het komt er op neer dat je daar door een prachtig gebied loopt en in de tussentijd jezelf met een handdoek, of wat je dan ook voor handen hebt, in je gezicht loopt te slaan. Maar goed, dat mag de pret niet drukken. Mooie uitzichten, krokodillen uit het water zien springen, tourguide met een slang zien worstelen, historische aboriginal tekeningen in steen, dingo's over het campeerterrein, een zee aan waterlelies, kangaroo eten in de regen, op het dak van de 4wd door het water rijden.... geweldig. Omdat we in het droogseizoen zaten waren we in staat om over de rotsen te lopen waar normaal gesproken na het regenseizoen enorme hoeveelheden water overheen stroomt. Heftige loop zeg, soms weer handen en voeten nodig om jezelf te kunnen verplaatsen, in de tussentijd de vliegen met een fles zonnebrandcrème uit je gezicht slaan. Uiteindelijk kwamen we aan bij een prachtig stil plekje met water onder de vallei waar normaal de waterval naar beneden valt. De tourguide vertelde dat er regelmatig dode mensen uit dat water worden gevist. Eerst loop je natuurlijk een paar km in die mega hitte en daarna denk je, 'woehoe, ik spring in het water' : Hartaanval. In het water stond een hoge gladde steen. Onze missie was om deze te beklimmen, eerst denk je, dit is niet te doen joh! Maar na een paar keer proberen en na enkele gemaakte overuren van mijn buikspieren is het toch gelukt, victorie!! Het mooiste was het uitzicht, lees: mezelf boven op de steen en onderaan de steen 2 mannen trappelend in het water met een onweersbui boven hun hoofd. Langs de weg stopte we nog om een grote termietenheuvel te bekijken. Terwijl ik dit enorme apparaat met bewondering stond te aanschouwen vertelde de tourguide dat deze heuvel ong. 80 a 100 jaar oud was en is gebouwd met de zandkorrels in de uitwerpselen van de termieten. Dus hij zegt tegen mij: Meisje, het is eigelijk gewoon een grote hoop stront wat je staat te bewonderen hoor.....dank u..... Ik wilde de termieten eigenlijk niet opeten uit respect voor hun creatie maar na dat relativerende moment heb ik er toch maar eentje geprobeerd, smaakt naar peper... O ja, Rob en Chantal, de kern van de waterlelies doen wij in kerststukjes, jullie zullen het wel herkennen als jullie de foto's bekijken. Indien net geplukt is het mogelijk om de zaden te eten, leuk weetje toch :). En ik heb voor Dennis en Jorien een foto gemaakt van de achterkant van de 4wd speciaal voor jullie, jullie herkennen wel welke het is ;).

Goed... toen van warmte en groen naar the outback warmte en rood. Op weg naar Alice Springs werd de grond steeds roder, mooi gezicht. Toen ik 's ochtends de bus uitstaptje dacht ik nog, het voelt zowaar koeltje aan hier. Toen zag ik op tv het weerbericht voor Alice Springs: 39 graden.....ahum......en......help!.... Nou we hebben het geweten hoor. Overdag ben ik met mijn reismaatje uit Canada door Alice Springs gelopen bedekt met factor 50 en hoed. Eenmaal in een museum met airco zagen we er tegenop om weer naar buiten te gaan omdat de warmte dit keer als een kanon zou inslaan natuurlijk, poeh poeh.... De volgende dag The Rock Tour, 6:00 's ochtends in de bus, 13:00 aankomen bij The Kings Canyon. Eerst even een duidelijke uitleg van de tourguide: we gaan 3 uur lopen, neem 3 liter water mee, zorg ervoor dat je 1 liter water per uur hebt opgedronken! Serious business... Op de grond was het 39 graden maar op de berg 43 graden. Eerste een zware klim naar boven, eenmaal boven was er om de zoveel meter wel weer een briljant uitzicht om van te genieten. Nadat we 2 km hadden gelopen en aangekomen waren bij The Garden of Eden was er een probleem. Een wat oudere dame was niet goed geworden, ze kon niet meer vertellen waar ze was, de tourguide rende naar de eerstvolgende noodtelefoon, dat is zoiets als een ANWB maar dan in de bergen, helicopter besteld. Het duurde natuurlijk even voordat de hulp kwam, ondertussen probeerde iedereen een beetje schaduw te krijgen van de magere dorre struikjes die hier en daar groeide. Wanneer de helicopter was geland moesten we evengoed nog zeker een half uur wachten omdat de helicopter moest afkoelen... het zal maar serieus levendbedreigend zijn, moet je mooi nog een tijdje wachten voordat je kan vertrekken.... Eenmaal opgehaald door de helicopter liepen we terug naar de auto en reden we langs het ziekenhuis, daar werden er weer 2 mensen niet goed. Uiteindelijk eindigde we de dag dus met 3 mensen in het ziekenhuis door dehydratie! Avontuur ten top dus. 's Avonds kon iedereen naar de camping op 1 na. Rond het kampvuur ontvouwde we onze swag (grote beschermende slaapzak waar ik overgens mijn benen niet in kon strekken) en slaapzak om de nacht door te brengen op de grond onder de sterrenhemel die kraakie helder was. Zo helder dat de melkweg te zien was, zo bijzonder! Echt, wouw! In lag half feest te vieren in mijn swag terwijl iedereen de ontelbare sterren boven ons hoofd niet echt heel bijzonder leken te vinden. De volgende dag om 4:00 opstaan op weg naar Uluru, woehoe! En ja, in de verte is het gewoon een enorme steen maar van dichtbij is de structuur heel goed te zien, ik vond het heel bijzonder, mooi smooth. Niet op gelopen uit respect voor het geloof van de aboriginal community ('s avonds wel met een biertje op de foto genomen, hoe slecht....) maar wel omheen gelopen. Totaal 10, 5 km vergezeld door vliegen! Dit keer had ik vrij weinig voor handen om mee in mijn gezicht te slaan behalve een 1, 5 L. waterfles en mijn eigen hand, ik neem aan dat iedereen wel kan raden waar mijn keuze op gevallen is? Die dag is de airco van de bus stuk gegaan, mega balen natuurlijk! 's Avonds bij sunset veranderde Uluru van rood naar paars, leuk om mee te maken. Trouwens, de reden dat alles in the outback zo rood is komt omdat er veel ijzer aanwezig is, en wanneer ijzer met water in aanraking komt ontstaat er natuurlijk roest! Van dichtbij leek het ook wel alsof de wanden van de rock aan het afbladderen waren, net als een ouwe fiets. We hebben ook de berg Kata Tjuta gezien en bewandeld, ook bijzonder. Eenmaal terug in het hostel hebben we met z'n allen gegeten, lots of fun :).

Van Alice Springs naar Coober Pedy, een mijnen stad. Hier graven mensen dagelijks naar opaal, typisch Australisch. Hier wonen naar schatting 3500 man. Wanneer we Coober Pedy met de bus naderde zag ik vanuit mijn raampje allemaal hoopjes opgegraven zand langs de weg. Het dorp bestaat uit opaalwinkeltjes, huizen en kerken ondergronds, een museum wat vroeger een grote mijn was en mijn hostel was ook ondergronds. Niet heel gezellig verder, maar wel bijzonder naruurlijk en bijzonder stoffig ook trouwens... Het museum was een ervaring. We moesten een helm op, vond ik wat overdreven, maar toch handig. Ik liep in een hoek van 30 graden door de tunnels heen om de haverklap mijn hoofd te stoten. In één geval was ik zeer content met mijn hoofddeksel: in het museum (een mijn dus) lopen tunnels en de maker heeft het ingericht met paspoppen die dan een activiteit nadoen zodat je een goed idee krijgt van de bezigheden van de mijnwerkers. Nu wil het geval dat ik een stille poppenfobie heb. Met name kleine meisjes poppen (ong. een halve meter lang) met een zacht lijfje en een hoofd van porselein met witte jurkjes aan en een parasolletje in de hand jagen mij de stuipen op het lijf maar dat ter zijde..... In èèn zo'n gang zat om de hoek een hole ruimte, en je moet je indenken, het is daar stil en een beetje donker, zie ik daar opeens rechts van mij een man staan met een hamer en een kruiwagen!!!!! Ik schrok me helemaal .....ik zal het netjes zeggen...... een enorm hoedje! Bah! Snel wegwezen hier. Zelf nog opaal opgegraven, heel leuk, we hebben 1, 5 uur in de brandende zon in een grote bak met stenen naar opaal zitten zoeken. Heerlijk relaxte bezigheid om van de schrik te bekomen. We zijn nog bij een man geweest die kangaroo's opving waarvan de moeder was overleden. Wat fijn dat die mensen er zijn :).

Ok, ik ga weer terug naar mijn hostel. De hygiëne is daar helaas niet echt je van het. Dat moet je wel eens treffen, meestal is het goed te doen. Als ik borden en bestek etc. ga gebruiken dan was ik die sowieso altijd eerst even af. Maar dat heeft niet in alle gevallen zin. Laatst in Townville dacht ik: ben ik nou die spons aan het wassen of die snijplank? En over de messen daar ben ik ook niet zo te spreken, ik heb 20 min. met een halve ananas staan knoeien. Maar er zijn ergere dingen hey :).

Tot in Sydney!!