Myanmar/Birma, Kuala Lumpur en Bali

Mingalaba, Selamat Sensaung,

Inmiddels ben ik in Vietnam aangekomen. De reis van Bali naar hier was een van de vermoeiendste so far. Ik had die dag te maken met de zwaarste kater ooit, vloog laat in de avond naar Kuala Lumpur waar ik 7 uur diende te wachten tot ik in het vliegtuig kon stappen naar Ho Chi Minh City. Ik deed mijn best om niet in slaap te vallen want ik kon mijn wekker niet zetten aangezien al mijn apparatuur uit was gevallen en mijn vlucht missen stond nu niet bepaald op mijn verlanglijstje. Uiteraard lag ik om vijf uur 's ochtends gewoon uitgebreid te snurken in de gate en werd ik gelukkig op tijd wakker. Eenmaal aangekomen kon ik kiezen tussen een taxi en een public bus. Aangezien ik zag dat we middels bus niet werden vervoerd volgepakt met zakken rijst, zoals in Myanmar, koos ik voor deze goedkope optie. Ik zat wel weer opgevouwen met mijn knieen in mijn nek but what else is new! 

De laatste paar dagen in Bali en op het mini eiland Gili Trawangan waren relaxed en zaten vol met gezelligheid. Ik moet ook zeggen dat ik in dat stukje van de wereld het lekkerst heb gegeten tot nu toe. Ieder land heeft zijn eigen specialiteiten en de beste manier om deze te ontdekken is om aan te schuiven bij een random local straat tentje. Veelal zat ik op lage plastic kinderstoeltjes waar mijn westerse heupen maar net tussen paste. Als men geen Engels spreekt dan wordt het helemaal spannend, dan krijg je gewoon wat en vogel je zelf maar uit wat je ermee doet. Mooi voorbeeld is gister. Ik zat ergens waar ik op het menu een soort soep aanwees met vis. Er werden vier kommetjes voor mijn neus gezet. Één waarvan ik zeker wist dat het de soep was, één met rijst, de ander met een sausje en de laatste was leeg en ik dacht, ja, en nu? Rijst in soep dompelen of andersom? Sausje in soep of over de rijst? Of is het de bedoeling dat ik op z'n Hollands alles door elkaar prak? En waar is mijn vis?! Nadat ik al enkele minuten met een zichtbaar groot vraagteken boven mijn hoofd naar mijn bestelling zat te staren kreeg ik hulp van de bedienden. De vis werd vanonder de soep eruit geschept en in het sausje gelegd. Verder kon ik mezelf wel redden. Vooral met de wetenschap dat je bijna alles wat in de soep ronddrijft niet op moet eten aangezien deze enkel voor de smaak dienen (weet ik van mijn half Surinaamse vriendin). Mijn Hollandse brein vraagt zich af waarom deze niet gewoon worden verwijderd alvorens het wordt opgedient. De recepten die ik zeker kan aanraden in Indonesië zijn Gado Gado, Bakso Soup en één waarvan ik de naam niet weet. Het lijkt op rijstenpap met kip, nootjes, kroepoek en een heerlijke saus.

Wekelijks en soms dagelijks afscheid nemen van leuke mensen die ik ontmoet op mijn trip went al aardig. Loslaten heet dat. Zo nam ik ook afscheid van mijn Italiaanse vriend op Bali. Achterop de motorbike met hem heb ik toch wel aardig wat mooie gebieden gezien. In Ubud tussen de rijstvelden kwamen we in een dorpje een groepje mannen tegen die in een kringetje zaten met ieder een haan op schoot die ombeurten enigszins onrustig een poging deed om de andere haan tegenover de ogen uit te pikken. Het deed me denken aan een praatgroepje van moeders met een kind op schoot die tijdens het converseren hun kind in bedwang probeerde te houden om te voorkomen dat ze van hun plaats kropen. We dachten dat ze wat opgefokt werden om ze later deel te laten nemen aan een hanen gevecht. Ze voerde de hanen veren van de andere haan en deze werd vervolgens woest verslonden. Verder zijn we naar Tanah Lot geweest. Daar ligt een tempel in het water, een uniek gezicht. Daarnaast was een golfbaan aangelegd waar mannen met hoogopgetrokken witte sokken een balletje sloegen terwijl ze geassisteerd werden door Indonesische vrouwen in veel te strakke pakkies. In Amed ben ik weer even mijn eigen weg gegaan en ben naar het kleine eiland Gili Trawangan geweest. In vergelijking met Kuta Beach was de zee rustig, azuur blauw en heerlijk helder. Je kon snorkelspullen huren maar dat was niet eens nodig. Ik zag zo al door het water heen dat het koraal prachtig was en dat ik vergezeld werd door vissen met de mooiste kleuren. Even twee dagen relaxen op dit mooie eiland was fijn na al die doe-dagen. Bij het wachten op de boot terug naar Bali zat ik op het strand rustig voor me uit te dromen. Plots werd mijn aandacht naar het bewegende zand getrokken. Opeens zag ik overal zandkleurige krabbetjes druk heen en weer van hol naar hol trippelen. Het leek wel een bedrijventerrein. Onder de opspattende zandkorrels werden de kleine holletje met uiterste precisie uitgegraven. Het deed me denken aan de vraag die ik stelde aan mijn Duitse reisgenoot waamee ik de leenauto deelde nadat we de stereotypes classifiseerden uit Duitsland, Nedeland, Finland, Indonesië en Zweden. Ik vroeg hem waarom Duitsers vroeger allemaal kuilen groeven op 'onze' Nederlandse stranden. Als je een kuil zag dan lag er altijd een Duitser in. Als kind begreep ik dat niet en nu zo op latere leeftijd nog steeds niet vandaar dat de vraag waarschijnlijk kwam boven drijven. Iedereen zat smachtend op zijn antwoord te wachten maar hij wist het zelf ook niet. Hij herinnerde zich als kind dat hij zijn ouders in Nederland gaten zag scheppen maar had zich nooit afgevraagd waarom. Hij zou het zijn vader vragen dus wellicht wordt het misterie binnenkort opgelost.

Myanmar! O o, wat een pracht ervaring. Helemaal super dat ik dat kon doen met de Engelse Aneeka met wie ik ook door Thailand en Laos ben gereisd. Later ontmoette we ook de Nederlandse Renske in Mandalay op het moment dat ze haar bandage van haar benen afhaalde welke aangelegd was door de artsen in het ziekenhuis van Laos nadat ze een scooterongeluk had gehad. Bij het verwijderen van de bandage (zonder gaas op de wonden) had ze ook de korsten van de huid moeten lostrekken omdat de vezels van het verband met de wond waren verweven. Geen fraai gezicht, maar met je juiste verzorging daarna is het helemaal goed gekomen. Myanmar, beter bekend als Birma, ontving deze naam sinds zij onafhangkelijk was geworden van de Engelsen. Het is een stap terug in de tijd. Op enkele hippe jongeren na dragen de mannen en vrouwen hier allemaal een longin (hoop dat ik het juist spel). Dat is een lap stof die door vrouwen wordt gebonden als een lange rok en de mannen knopen deze zo op dat het lijkt op een lange broekrok. Super leuk. Aneeka en ik wilde ook rondwandelen in een longin. Het 'probleem' was alleen dat wij als vrijdenkende vrouwen de longin wilde opknopen zoals de mannen dat deden, veel mooier zo vonden wij. Bovendien vond ik de designs van de mannen leuker dan al die patronen en friemels op die van de vrouwen doeken. In het hotel vroegen we de mannen die daar werkten om ons te leren hoe we zo'n broekrok konden maken. In eerste instantie keken ze ons aan alsof we ze probeerde wijs te maken dat we een eeneiige tweeling waren (lees, Aneeka komt tot aan mijn knieen en heeft Indisch bloed). Later zagen ze er de lol wel van in geloof ik en hielpen ons de longin op te knopen als een man. Een van hen waarschuwde me dat wanneer ik zo over straat ging ik lachende mensen zou aantreffen. Ik zag daar absoluut het probleem niet van in. Wie wil er nu niet over straat lopen terwijl je van iedereen een glimlach ontvangt?! Of ben ik nu een beetje TE positief ingesteld? Waar deze jongeman ons voor waarschuwde werd de werkelijkheid. Omdat er nog maar weinig touristen naar Myanmar komen werd ik al behoorlijk bekeken en soms bij de arm gepakt om met random mensen op de foto te gaan of ik dat nu wilde of niet. Met onze longin aan opgeknoopt als een man, en met mijn design die uitsluitend bedoeld is voor een man, werden we overal nagekeken en vriendelijk (uit-)toegelachen. Maar wat bijzonder om door de steden te lopen en vaak de enige Westerling te zijn. Ik heb het gevoel dat ik daardoor het land van veel dichterbij heb ervaren. Het reizen was daardoor ook een belevenis. Je moet veelal gebruik maken van public bussen en het bestellen ervan doe je in handen en voeten taal. Ondanks de puurheid van veel dingen proberen ze je wel flink af te zetten. Het heeft op veel momenten qua afdingen wat tijd gekost om de mensen in kwestie ervan te overtuigen dat wij ons niet lieten afzetten voor een belachelijk hoge prijs ookal waren we de enige backpackers om 6 uur 's ochtends op een drukke afzetplaats omringt door opdringerige mannen in longins! 

So far, Myanmar was een ervaring om nooit meer om te vergeten. Niet alleen door het andere reizen maar ook door de beautiful views. De hoofdstad Yangon was druk en vol met toeterend verkeer. In elk land wordt wel hevig getoeterd in het verkeer maar hier vond ik het opvallend veel. Ze lijken gesprekken te voeren middels het getoeter. En ik denk dat ik het al aardig heb geleerd te herkennen. Toet toooooet betekend: Rij ff door ja. Tuuuut tooooeter betekend: Hè dat vind ik niet leuk dat je dat doet. TOOOOOOOOOOOOOOOOOOOET TOOO (etc.) betekend: Ik snap dat je druk op je telefoon bezig bent om een bericht te sturen en normaal begrijp ik dat helemaal want dat doe ik zelf ook regelmatig maar vandaag heb ik toevallig even helemaal geen tijd om daar op te wachten dusssss RIJ DOOR! In Yangon hebben we onze eerste grote pagoda gezien samen met tientallen kleine eromheen, de Shwedagon Pagoda, schitterend! Veel pagoda's fungeren als tempel. Daarna met de nachtbus door naar de voormalige hoofdstad Mandalay. Iets rustiger en we zaten met ons hotel midden in een grote local market waar we heerlijk hebben gegeten. Vanuit daar namen we een city tour. Deze tour ging door drie oude steden rondom Mandalay, authentiek. We beklommen de Son Oo Poyanya, en ik mag beklommen zeggen met 350 traptreden. Deze is gelegen in Insagaing City en dit stukje historie komt uit 1314. Later hebben we nog meer moois bezocht met moeilijke namen en uit oude tijden maar ik laat de foto's voorzich spreken. Voor de liefhebbers heb ik alle informatie. 's Avonds sloten we af met de zonsondergang op de U Pain Bridge in Amarapura City. Er ging ergens een flauw lichtje branden maar wist niet waarom. Later die avond eenmaal terug in het hotel zag ik de brug die wij zojuist bewandeld hadden op de cover van de Lonely Planet staan. Aha-moment, het licht ging aan. Op de foto's heb ik gele wangen, dat is zonnebrand crème verkregen uit een soort krijtachtig hout. Bijna elke vrouw heeft deze figuren op haar wangen, neus en voorhoofd want ja, blank zijn is hier het schoonheidsideaal. Kunnen we in dit geval niet even ruilen met Azië? Bij ons is het mooier om een tintje te hebben en in Azië is het andersom. Of verzinnen we dan weer wat nieuws om niet tevreden te zijn met wat is......? Er is geen neutrale huidcréme te vinden in de winkels. Alles is incl. ingredienten om de huid witter te doen lijken. Na Mandalay, weer middels nachtbus, naar Balagan gegaan en we waren super excited want dit moest een bijzonder stukje Myanmar zijn met in één gebied 4000 oude pagoda's. We hebben de zonsopkomst en zonsondergang gezien vanaf één van de hoogste pagoda's die vroeger door een koning is gebouwd (vandaar de hoogte). De zonsopkomst was wat mij betreft het meest bijzonder omdat door het langzaam opkomende licht het leek alsof de pagoda's vanuit de grond oprezen en plots zag je honderden pagoda's om je heen en in combinatie met dauw, echt spectaculair. Een uitzicht zoals je nog niet eerder hebt gezien. Vanuit Bagan naar Inle Lake, wederom met de nachtbus waarbij we net als in Cambodja weer een paar keer los van de grond kwamen. Lekker hoor als je zitplaats zich achterin de bus bevindt. Toen we om vier uur in de nacht waren aangekomen in Inle Lake werden we door een Tuk Tuk naar ons hotel gebracht maar deze begaf het haverwege en stond vast in een kuil in de weg. Deze hebben we vervolgens met z'n allen uit die kuil moeten trekken. Niet iets waar je per se op zit te wachten zo vroeg in de ochtend en al helemaal niet na zo'n gebroken nacht in de bus. Maar we hebben er evengoed erg hard om moeten lachen want je bevindt jezelf toch wel weer in een bijzondere situatie. De boot tour op Inle Lake was geweldig, mooie zonsopkomst weer gezien, ik krijg maar geen genoeg van die zon! Ben elke keer weer blij om hem te zien, maar wie niet! Ik hoop maar weer dat de foto's voorzich spreken want ik heb vrij weinig woorden om de views te beschrijven in de juiste bewoording. En van Inle Lake terug naar Yangon en van Yangon naar Kuala Lumpur met de girls!

Kuala Lumpur, de hoofdstad van Maleisië. Als we toch over de stad heen moeten vliegen om een doorstap te maken naar de volgende bestemming waarom dan niet een stop maken voor drie dagen en je neus even om de hoek steken van deze grote stad. Het was mijn tussenstop voor Bali, voor Aneeka werd het volgende land Australië en Renske zou vanuit hier nog een stukje richting het noorden reizen van Maleisië alvorens ze terug naar Nederland zou gaan. We hebben, hoe kan het ook anders met drie meiden in een moderne stad, geshopt.... De meiden hebben me in een rok gehezen want ze vonden dat dat toch echt iets was wat ik vaker moest gaan dragen. Ik heb een extra korte broek aangeschaft waar ik na wikken en wegen (nieuwe rok of nieuwe korte broek) toch voor had gekozen om te dragen op onze gezellige avond uit in één van de sjiekste clubs ter wereld! Je wil niet weten watvoor dure auto's er voor de deur werden geparkeerd. Aan het einde van de avond vond ik het vooral vermakelijk om daar te zitten kijken met uitzicht op de parkeerplaats waar het een chaos was van diep rijke geluiden die uit de uitlaad van de auto's hoorbaar was. De eigenaars probeerde ongeduldig hun kostbaarste bezit uit de parkeerplaats te rijden samen met vele andere ongeduldige gasten met zonnebril. Jongens..... het is nacht for God's sake!

Nu Vietnam dus, het gaat veel te hard! Over enkele weken ben ik alweer in Nederland, mijn thuis.

Taipei made me wait, Australia made me discover, New Zealand made me amazed, Thailand made me wonder, Laos made me peaceful, Cambodia made me realise, Myanmar made me stronger, Kuala Lumpur made me dance, Bali made me laugh, Vietnam, what do you have in store for me?!

Big kiss