Vietnam

Xin chào,

Vietnam, what do you have in store for me…..

Wanneer ik dit zinnetje in mijn vorige reisverslag opnam en met een volverwachting-klopt-mijn-hart naar Vietnam vertrok had ik natuurlijk niet verwacht dat het in Vietnam niet mogelijk was om de weg over te steken zonder dat je als een hard draaiende tol de overkant zou bereiken. Al eerder was ik in de binnenstad van Thailand enigszins onder de indruk van het drukke verkeer maar Vietnam slaat na mijn weten alles. Tegen de mensen die het niet eens zijn met de Nederlandse regel van een bon krijgen wanneer er binnen het verkeer zonder reden wordt getoeterd zou ik willen zeggen: na een dag in Hanoi te hebben gespendeerd piep je wel anders. Wat een onrust, wat een herrie! En ik kon niet aan de volgende gedachte ontsnappen: ‘waarom neem je überhaupt de moeite om met je vuist op die toeter te rammen terwijl ik tenminste 3 meter bij jou vandaan langs de weg loop?!’. In 85 procent van de gevallen waarbij ik in aanraking kwam met een buschauffeur waren deze heren of extreem gestrest of compleet van lotje getikt. Mijn backpack werd veelal zonder enig beleid uit mijn handen getrokken en in de bagageruimte gezeild. Ze maakte geen contact, zeiden geen hallo, keken je aan met een gezicht van Satan wanneer je een vraag stelde en één keer zag ik een chauffeur een passagier een flinke duw geven. Zo’n kerel rijdt wel mooi met jouw leven in de bus als een malle door de bergen langs diepe afgronden. Ik werd er niet vrolijk van dat kan ik je wel vertellen. Ook had ik niet gedacht dat ik zoveel mensen zou tegenkomen die me zonder enige schaamte keihard probeerde op te lichten. Daar zou Aart Taart nog een puntje aan kunnen zuigen.* Mijn ervaring ; they just don’t care about you. Het moge duidelijk zijn, ik ben in Vietnam meerdere situaties gepasseerd waarbij een pruillip me nader stond dan het lachen maar….. ik ben OK.

In Ho Chi Minh City/Saigon ben ik meer te weten gekomen over de (koude)oorlog in Vietnam. Door gruwelijke foto’s en verhalen in het War Remnants Museum is me wederom duidelijk geworden wat een enorme impact de oorlog moet hebben gehad op alle partijen die daar toentertijd bij betrokken zijn geraakt. De vraag die dan weer bij mij naar boven komt is, net als op The Killing Fields in Cambodja, ‘hoe kunnen mensen dit elkaar toch allemaal aandoen?!’.

Ik heb de Cu Chi Tunnels (ondergronds) bezocht waarmee de Vietnamezen zich in de oorlog tegen de Amerikanen beschermde. Er hebben op het drukste moment zo’n 10.000 mensen geschuild. De tunnels zijn destijds als een soort spinnenweb onder heel Saigon aangelegd. We leerde dat de Vietnamese soldaten boobytraps in en boven het gebied van de tunnels hadden geplaatst en zoals op mijn foto’s te zien is waren deze niet mals en hadden veelal de dood tot gevolg. Ook droegen de Vietnamezen sandalen waarvan de zool achterstevoren onder hun voeten vast zat zodat de voetstappen op regenachtige en modderige dagen een tegenovergesteld spoor achterlieten voor de Amerikanen. Ik ben zelf in de tunnels gekropen. Gelukkig zijn deze verbreed want anders was het helemaal krap geweest. Na 30 meter lopen door de tunnels voltrok het verzuringsproces al in mijn bovenbeenspieren. Bij aanvang dacht ik nog dat de gids een grapje maakte. We werden voorgesteld aan de ingang, maar ik zag alleen een boom staan en grond met daarop gevallen bladeren. De bladeren werden weggeveegd en daar verscheen de ingang, een klein vierkant gat in de grond. De ingangen en de tunnels waren dus zeer nauw. De Vietnamezen konden met hun kleine en slanke lijven zich goed door de tunnels heen bewegen. De Amerikanen daarentegen hadden daar natuurlijk veel meer moeite mee.

Ondertussen leerde ik nog Vietnamese woorden en zinnen om me in bepaalde situaties te helpen. In elk land leerde ik ‘Hallo’ en ‘Bedankt’ te zeggen want dat zijn de woorden die ik over het algemeen het meest heb gebruikt. In Vietnam heb ik in eettentjes het zinnetje ‘Du ng bo vngo vao do ‘an’ nogal eens uitgesproken. Dat betekent zoiets als; ‘zou u zo vriendelijk willen zijn om geen koriander aan mijn eten toe te voegen? Dank u!’.

In Dalat ben ik met een motor langs uitgestrekte koffieplantages gereden en ben ik in het stadje verassend veel katholieke kerken tegengekomen. In Hoi An heb ik twee broeken laten maken met het design van mijn dromen. In deze oude plaats zijn veel Franse invloeden te bemerken en dankzij de vele lampionnen die her en der hangen met verschillende kleuren gaf dat de stad ’s avonds een wonderlijk sfeertje. In Hué ben ik vooral natgeregend en in Hanoi werd ik dus half overreden en ben ik ook verschillende malen verregend teruggekeerd naar mijn hostel. Vanuit Hanoi ben ik naar Sa Pa gegaan, een klein dorpje in de bergen tegen China aan. Qua tijd moest ik kiezen tussen een trip naar Halong Bay of Sa Pa. Aangezien ik het beeld van Halong Bay veel op Milford Sound uit Nieuw Zeeland vond lijken, maar dan massiever, heb ik gekozen voor Sa Pa. Aangezien Sa Pa zich hoog in de bergen bevindt en de minidorpjes rond Sa Pa met name rijst verbouwen had je mega uitzichten op de rijstvelden die als traptreden zijn aangelegd. Hierdoor een uniek uitzicht. De families daar lopen allemaal nog in traditionele kledij, pubers lopen met hun kinderen in doeken gewikkeld tegen de borst aan, men snuit de neus in de handen waarna de snotbriebel met een volleerde slag in het luchtledige wordt gezwiept, vrouwen hebben lang haar welke ze allemaal op dezelfde wijze vast op hun hoofd draaien en ze dragen meerdere zelfgemaakte oorringen welke vers uit de oren aan mij werden verkocht. Ook in Sa Pa regende het af en toe flink waardoor ik, en mijn potige reisgenoot voor die dag, moeite hadden met de wandeling door de bergen op de glibberige kleigrond. Op één stuk was de track zo stijl en glad dat mijn reisgenoot van 1.90 cm en 100 kg door twee kleine oude vrouwtjes op pure wilskracht de berg op werd getrokken. Jammer genoeg was deze tour voor mij maar 1 dag in plaats van 2 dagen. Op de heenreis van Hanoi naar Sa Pa stond het verkeer in de bergen maar liefst 6 uur stil door een ongeluk of een defect aan een voertuig en ja, als er één stil staat in het verkeer dan staat meteen het hele kluitje vast. Gelukkig was het in de nacht dus sliepen we allemaal wel zo’n beetje. Totdat ik opeens rusteloos wakker werd en zag dat alle ramen in de bus beslagen waren en ik blijkbaar het idee had dat ik heldhaftig het heft in eigen handen moest nemen om iedereen te behoeden voor de verstikkingsdood… Ik geloof dat ik half wakker werd toen ik me realiseerde dat ik me stond aan te stellen. Ik liep evengoed naar voren in de bus om te kijken of er wel en raampje open stond. En wat trof ik aan? Een openstaand raampje, gelukkig, en een buschauffeur die lekker op de grond lag te slapen, en waarom ook niet….?! Volgens mij lag iedereen een tukkie te doen in de opstopping.

En dan nu…… na precies 300 dagen (10 maanden), 10 landen, 15 vluchten en na meer dan 22020 km in de bus te hebben gezeten zette ik vorige week zaterdag mijn voetjes alweer op Nederlandse bodem. Om 22020 km in perspectief te plaatsen: dat is 42 keer een ritje van Amsterdam naar Parijs, dat is een half rondje om de wereld langs de evenaar en inderdaad, het was een regenachtige dag in Hanoi wanneer ik dit alles uitrekende. Ik heb geen last gehad van ontwenningsverschijnselen zoals meerdere mensen zich afvroegen en ik ook al eerder van mijn mede reisgenoten had gehoord. Alles is nog hetzelfde als wanneer ik vertrok dus ik zou niet weten wat er te ontwennen valt. Ik heb het fantastische gevoel meegenomen naar Holland dus dat ben ik niet ‘kwijt’. Ik heb de eerste dagen in Nederland hoofdzakelijk bruine broodjes met kaas gegeten en glorieus genoten van kopjes koffie met een wolkje koffiemelk. Ik ben erachter gekomen dat de speciaal voor de koffie gemaakte melk iets typisch Nederlands is. Als ik een buitenlander vertel dat er in de Nederlandse supermarkten een speciale sectie bestaat met daarin verschillende merken koffiemelk dan kijken ze me aan alsof ze een koala achterstevoren een heftruck zien inparkeren (deze is voor jou mam). Ook heb ik gemerkt dat wanneer je een blijk van waardering wilt geven aan de personen die jouw eten in kwestie werkelijk formidabel hebben bereidt in de vorm van het met één hand zwaaien naar je eigen oor wat weer gepaard gaat met het daarbij passend eigen geproduceerde stemgeluid: Mmmmmmm…., helemaal geen internationale uitdrukking is!

Toen ik zaterdag het vliegtuig uitstapte was het heerlijk zacht en fris weer. Het zonnetje scheen, op weg naar huis zag ik auto’s die braaf als een treintje in een rijtje achter elkaar aan reden, ruimte overal om me heen omdat Nederland zo mooi plat is en…. omdat het zaterdagochtend was op de weg…..velden vol tulpen… Heerlijk om weer thuis te zijn!

Enkele dagen later zwaaide ik enthousiast de voordeur open, startklaar om een stevige wandeling te gaan maken, toen ik zag dat de bomen in een flinke hoek gebukt gingen onder de plotseling ontstane wind en een zware zwarte wolk zich aandiende boven het landschap van Heerhugowaard wiens hoosbui zich al enkele secondes aan mij bekend maakte en ik dacht wederom…. O ja… hier krijg ik natuurlijk ook weer mee te maken. Desalniettemin… Heerlijk om weer thuis te zijn!

Ik vond het prettig om te schrijven, voor mezelf maar zeker ook voor iedereen die op de hoogte wilde blijven van mijn ervaringen. Bedankt voor alle leuke reacties op de blog en de onvoorwaardelijke steun die ik van iedereen heb mogen ontvangen.

Veel liefs.

* Aart Taart,  Aart Taart….? Aart Taart is een kruimeldief die een periode topic was bij het programma ‘Opgelicht?!’.