USA, Philadelphia t/m Atlantic City

USA, Philadelphia t/m Atlantic City

Als je 3 maanden op reis bent, wat doe je dan zoal op een doorsnee doordeweekse ochtend? Nou, dat zal ik je vertellen. Neem ÉEN ochtend waarin we aan het begin van de middag een afspraak hebben voor een presentatie in een bibliotheek in Haddonfield vlakbij Philadelphia. Ik kom net stomend uit de douche gelopen toen Vic zei (zoals wel vaker);
‘Onverstaanbaargebrabbelonverstaanbaargebrabbel’
Ik; Wie ga je missen?!
Vic; ‘Onverstaanbaargebrabbelonverstaanbaargebrabbel’
Ik; Je gaat je opfrissen....?! (Had ie dat niet al gedaan dan?)
Vic; ‘Onverstaanbaargebrabbelonverstaanbaargebrabbel’
Ik; Ga je vissen?!
Vic; NEE! Ik ga KWIS-PE-LEN !
En nu denk je vast, ‘je hoort het nog steeds niet goed!’ maar toch wel. Kwispelen is een zeer goed oefeningetje om je rug weer ‘up and going’ te krijgen wanneer je deze zorgvuldig en frequent uitvoert na een periode van acute lage rugklachten ☝🏻. En later die ochtend, I found myself intensief mee luisterend naar Vic die de wedstrijd van de schakers Anish Giri en Magnus Carlsson aan het ontleden was. Okay wait.... what just happend here.... hoorde ik mezelf denken... ik ben somehow, somewhere, toch behoorlijk beïnvloed geraakt door de schaaksport geloof ik 😳.

In de middag, zoals gezegd, hadden we een afspraak met Schaker Bill die zijn idealen aan ons te kennen gaf. Zijn intentie is om een groep op te zetten en zijn twee, nog zeer kleine kinderen, over een paar jaar les te geven na wat ervaring met deze groep. Hij had al enkele aanmeldingen. Hoe praktisch en leuk en slim! Dan heeft hij dus wat ervaring opgedaan voordat zijn kids mee doen in de groep EN hij heeft een (hopelijk) groeiende groep kinderen waar hij frequent zijn eigen passie wat betreft het schaken bij kan uitvoeren. Hij vroeg ons om langs te komen om zo aan de weet te komen, hoe hij de Stappenmethode het best kon implementeren.

      

Maar voordat we daar om 14:30 moesten zijn hadden we dus een heeeeeeeeerlijk easy going luie ochtend waarin je, als je ‘Linda’ heet, nogal eens de tijd kan vergeten die je nodig hebt om om 14:00 klaar te zijn en rustig het hotel uit te wandelen. Vic zei om 13:50; je hebt nog 10 minuten... Vol ongeloof, zonder kleren aan en mijn haar nog nat en in de war keek ik hem aan met een blik van, ‘You’re kidding me RIGHT?!’
Argh!! Ik ben ook gewoon weer de tijd weer vergeten! Story of my life werkelijk waar Pffff Grrrr 😞. OK en ACTIE!! Geen tijd om te overdenken waarom mij dit altijd gebeurd en, zoals mijn zussie zou zeggen; ‘Gas op die lolly!’ Binnen 10 minuten had ik mezelf in iets degelijks gehesen, met 2 halen een likje verf op mijn wimpers gestreken, een beetje uitgeschoten met de volume mouse, hing ik ondersteboven om de föhn zo snel mogelijk door mijn haren te blazen en had ik snel een halve paardenstaart op mijn hoofd gezet. Met geen tijd voor een herziende versie van mijn kapsel (waar wat plukken uit omhoog staken) en door mijn droge blonde haar, die met de lichtste haartjes horizontaal aan de zijkant van mijn gezicht op de omgevingslucht bleven deinen, in combinatie met mijn inmiddels rode gehaaste gezicht, leek ik net een verwilderde indiaan met een Tiger Lily tooi op haar hoofd die net uit de bosjes van de jacht was thuis gekomen en rustig en tevreden wilde aanschuiven bij de rest van haar familie die al om het kampvuur was gaan zitten onder het genot een glaasje wijn (of weet ik veel) en de serene klanken van een panfluit. Maar nee! Vic gooide me nog net niet over zijn schouder (zijn rug gaat inmiddels een stuk beter dat moge duidelijk zijn) en nam me mee naar buiten, rolde me de auto in om vervolgens met gierende banden naar de bibliotheek te scheuren. Mja, het was ook ietsje langer geworden dan 10 minuten.... hehe... Sorry Vic!

Eenmaal in de bieb, toen Victor in de kelder bezig was met Bill, twee ouders + kind en de boeken, werd ik opgehouden door twee vriendelijke mannen die het maar wat leuk vonden dat wij Nederlanders een bezoekje gaven aan dit gebied net naast Philadelphia. Ze gaven ons de beste tips als we de stad Philadelphia en Atlantic City zouden gaan bezoeken. In Philadelphia, weet ik nu, ligt schijnbaar de trap waar ‘Rocky’ uit de film ‘Rocky’ (jaja) waar hij met zijn daadkracht en aanstekelijke oergeluiden en bezweet voorhoofd en met zijn gebalde vuisten in het luchtledige sloeg, totally ready for the kill ! En zoals sommige van jullie weten, heb ik een zwak voor trappen dus ik was in mijn nopjes bij het horen van deze geweldige weetjes. Éen van de mannen zou in oktober naar Frankrijk, België en Nederland gaan en vroeg mij om tips. Ik heb hem natuurlijk naar Alkmaar gestuurd. Ja mensen, dat is toch een prachtig stukje Nederland waar ik deze man niet van mag onthouden. Als hij mijn advies opvolgt dan zoekt hij op vrijdagochtend een vroeg plekje voor de kaasmarkt, loopt hij rond in de oude stad bij Het Huis met de Kogel en dringt hij koffie op de Platte Stenenbrug waar je altijd in de zon zit. Later bedacht ik me... waarschijnlijk is die kaasmarkt er dan niet meer.. en schijnt die zon nog wel in oktober?! Hopen dat hij geluk heeft.

De wegen in de US
Ha, fijn dat ik bij deze weer even een gelegenheid heb gecreëerd om te klagen over de Amerikaanse wegen! Wat een troep!
In heel Amerika, maar Philadelphia spant de kroon tot nu toe, zitten soms enorme gaten in de weg alsof ze hier een slecht type asvalt gebruiken of omdat er af en toe meteoriet inslagen zijn. Als je de gaten zou zien, dan zou je ook kiezen voor de laatste suggestie. Laatst verdween plotseling ons voorwiel in zo’n gat. Als we die met de Volkswagen UP in Nederland waren tegen gekomen dan hadden we de sleepwagen kunnen bellen. Dan zaten we vast in dat gat!
Misschien is er wel over nagedacht en zijn het in plaats van snelheids ’drempels’ stiekeme snelheids ’kuilen’. Ik moet zeggen, het werkt wel. Je bent zeker weer wakker en alert maar wel met een knik in je nek.
En dan die invoegstroken! Laatst zijn we noodgedwongen omgereden omdat we maar 10 meter invoegstrook hadden om naar de linker baan te gaan maar het was te druk en niemand liet ons er tussen en later bleek de weg ook nog eens een TOL weg te zijn en hebben we dus 1 dollar betaald om 20 minuten de verkeerde kant op te rijden! We maken ook steeds vaker mee dat we, echt uit het niets, zonder een bord of iets van haaientanden op de weg, zomaar ZONDER invoegstrook (!!!!) de hoofdweg opzeilen. Vet scary 😱 We zaten laatst bijna in een andere auto gekreukeld want ja, in Nederland wordt het goed en veilig en netjes aangeven, maar hier dus niet!. Echt mensen, wees blij met de Nederlandse wegen. Wij missen ze nog elke dag.
En we zijn, nu we allebei rijden en dus continue elkaars rijstijl analyseren, op het punt beland dat we eigenlijk niets meer over elkaars rijgedrag kunnen opmerken. Want alle ‘fouten’ waar de éen eens een opmerking overgaf die maakt de ander de volgende dag.
Waar ik eerder nog voor een ‘spuit elf’-navigator werd uitgemaakt en voelde ik me laatst genoodzaakt om vol op de rem te trappen. Anders zou ik namelijk echt door rood zijn gegaan! Maar daarbij lag ook in één keer de gehele inhoud van de achterbank tegen de voorruit aan. Nu heb ik al vaker gefrustreerd wéér een rugtas en dan wéér onze boodschappentas en dan wéér de watertank opgeraapt en terug op de achterbank gezet van waarheen deze was geslingerd door Vic’s drastische reacties. En nu deed ik het zelf dus...! En aan Vic vraag ik om de haverklap welke rijbaan ik moet pakken want die is OOK 50 procent van de tijd ingedut in zijn eigen gedachten. Ik vraag het veelal hardop en in paniek, waardoor Vic continue geschrokken vanuit zijn stoel omhoog schiet.

Omdat ik vandaag reed en op z’n zachts uitgedrukt, niet in goede doen was, zocht ik naar slachtoffers en die had ik al snel gevonden op de autoweg! Er zat al een tijdje een busje op de linker baan te leuren die voor geen meter door reed! Hij reed ook veelal gelijk op met de auto’s op de rechter rijbaan en haalde gewoon niet in! Waardoor ook ik continue geen mogelijkheid vond om hem in te halen. Ik had er op een bepaald moment helemaal genoeg van en toen vast en zeker, right than and there, besloten om er mijn levensmissie van te maken om dit verdomde busje van Mc Gaviny Plumbing (boycotten die handel!!) in te halen. En bij het passeren, wanneer ik zijn blik had gepakt, zou ik hem een boze blik toewerpen en mijn gebalde vuist in de lucht bewegen. In de hoop natuurlijk dat hij precies zou begrijpen waar hij deze non-verbale actie aan te danken had...

Relatie perikelen
Wat is het toch een heerlijk onderwerp om over te schrijven.
Ik ben inmiddels van thuis gewend dat Victor zijn kleding overal en nergens neer legt behalve netjes opgevouwen in de kast. Ik ben daarentegen een hardnekkige perfectionist die alles neurotisch opvouwt en opruimt en teruglegt waar het ‘hoort’. Tijdens de vakantie zetten we beide deze trend voort. Dat resulteert erin dat voornamelijk Victor’s onderbroeken en sokken altijd op een één of andere manier precies in onze looppaden van de hotelkamer liggen. Das best vervelend maar nog niet eens zo erg.Hij laat in die paden bijvoorbeeld ook wel eens de boodschappentas en zijn schoenen staan. Op een bepaald moment moest ik plotseling op het laatste moment beslissen of ik mijn voet OVER, OP of OM de boodschappentas met inhoud moest zetten. Er OVER was geen optie omdat een spagaat op de vroege ochtend zonder opwarming gewoonweg geen goed idee is. Ik had er ook voor kunnen kiezen om mijn voet IN een pak amandelmelk te zetten. En de laatste optie, tevens de winnende, was om mijn voet OM de tas heen te bewegen waardoor ik mijn voet hard aan een poot van het bed heb gestoten. Als een geblesseerde voetballer (maar dan een echte en geen aansteller) pakte ik mijn voet vast en rolde over de grond van ellende.

E.H.B.O. but nooooo

Eens in de zoveel tijd voel ik mezelf genoodzaakt om een leven te redden. En dat zou een stuk minder vaak zijn als Victor zich niet zo vaak zou verslikken in zijn eten. Zodra ik het plotse gehoest en geproest hoorde dan sprong ik direct op om ongevraagd eens flink met mijn vlakke hand tussen zijn schouderbladen te slaan in een poging om hetgeen wat vast zit er met man en macht uit te timmeren. Vic heeft me vriendelijk verzocht om dat niet meer te doen. Dus je begrijpt, als hij zich nu weer verslikt en hysterisch begint te hoesten, dan check ik alleen even vanuit mijn ooghoek of hij niet té rood aanloopt en langzaam uit mijn zicht van de bank afglijdt.

Ik realiseer me dat ik door deze reisverhalen altijd wel aardig goed voor de dag kom, dat is immers mijn verdienste als verteller. Victor daarentegen staat iets minder sterk. Dus ik geef hem hierbij de gelegenheid om mijn ‘min-punten’ te uiten: Vic, de vraag is: wat valt er op mij aan te merken;
Vic; ‘Ja, daar ga ik niet aan beginnen hoor!’ (it’s a trap IT’S A TRAP!🚨!)
Ik; Doe niet zo flauw! Als we onze relatie naar ‘the next level’ willen brengen verwacht ik wel wat input ☝🏻.
Vic; ‘Ok, je zeurt en maakt je druk om kleine dingen’.
Ik; HOE-ZO maak ik me druk om kleine dingen?! Zoals wat?’
Vic; ‘zoals vanmorgen met die lamp boven het bed.
Ik; ‘Oja?! .... O.... maar dat is ook wel echt heel vervelend want ten eerste druk ik 5 keer op dat lamme puntige knopje voordat die lamp NOG niet uit gaat en als ik dan denkt dat hij eindelijk uit is en ik spring het bed uit dan springt die 👎🏼👊🏻🕷🌵💥🌪⚡️🌩- lamp weer aan!!’ ‘Ik heb meer te doen in het leven weet je wel!’
Als er eens per maand een onweersbui boven m’n hoofd hangt dan voel ik altijd de urgentie om onze relatie te bespreken maar uit eerdere ervaringen uit het verleden blijkt dat toch altijd weer een zeer slechte timing.

Bioscoop
3 kwartier reclame, no joke. En alleen 10 liter popcorn verkrijgbaar en anders een patatzakje met popcorn voor een dollar goedkoper is also, no joke...
We zijn naar de film ‘I Feel Pretty’ gegaan, een heerlijke vrouwenfilm inderdaad. Om me op te vrolijken, iets met hormonen. Hij kon kiezen; of met Linda en een zwarte wolk inclusief bliksemschicht boven haar hoofd in de hotelkamer blijven, bewerend dat alles wat er mis gaat in de wereld indirect aan hem ligt. Of mee naar een mierzoete vrouwenfilm waar toch wat fotomodellen heen en weer wandelen zo door de film heen.
Eenmaal terug in het hotel liep ik naar het washok om mijn laatste wasje uit de droger te halen. Daar zag ik opeens een slapende vrouw liggen met een berg wasgoed naast haar. Toen ik iets dichterbij kwam, want hoe typisch de situatie ook was, ik wilde haar niet wakker maken, maar ik moest wel richting de droger waar zij vlakbij lag. Tot mijn schrik springt er opeens een bloeddorstige Chihuahua uit de berg wasgoed! Godsamme!! IK SCHRIK ME DOOD! ALWEER!

Hormonen
Gelukkig is er ook altijd licht aan het einde van de tunnel. Na de ‘donder en bliksem’ fase, is er altijd sprake van een zogenaamde overgang. Dit is de ‘Jantje lacht Jantje huilt’ fase. De ene keer gooi ik de waszak met zijn schone sokken en onderbroeken over hem heen omdat hij uit zichzelf niet even op het briljante idee zal komen om mij te vragen of hij me ergens mee kan helpen! En het andere moment, wanneer we de koffers in de parkeergarage naar het volgende hotel rollen, ga ik met mijn koffer en de wieltjes ervan, stiekem vlak achter hem lopen, waardoor de hakken van zijn gympjes door de lichte aanraking van mijn koffer omlaag klappen, waarna hij vloekend en hinkelend door de garage gaat en ik scheef van het lachen er achteraan hobbel.
Of gister moest ik zo lachen om zijn ‘aangepaste’ kapsel waar ik notabene zelf de veroorzaker van ben. Zijn haar wordt wat langer en dat betekend voor zijn krullende haar dat het wat voller en boller op zijn hoofd gaat zitten. No big deal verder maar de zijkanten, zeg maar de wat hoger gelegen bakkebaarden, begonnen behoorlijk uit te steken. Toen had ik voorgesteld om met de tondeuse voorzichtig de uitstekende haartjes er af te ‘raspen’. Maar Vic instrueerde me om het apparaat er recht op te zetten en vanaf ‘daar’ de hele hap naar beneden er af te scheren. Jorien ik weet dat jij weet hoe dit gaat aflopen 😁. Hij had alleen niet verteld waar dat ‘daar’ precies zou moeten zijn. Dus ik heb zijn bakkebaarden er veel te hoog afgehaald zodat hij dus nu.... ja eigenlijk gewoon geen bakkebaarden meer heeft. En normaal valt het niet zo erg op alleen als hij te erg zijn handen door zijn haar heeft gewoeld dan lijkt het net alsof hij een wollen-helm op heeft gezet met die zijkanten zo recht afgeschoren 😂.

Atlantic City
We zijn aangekomen bij ons hotel Harrah’s in Atlantic City. Het (kleine) Las Vegas van de oostkust.
Groot hier! Allemachtig! Blijkbaar zijn casino’s hier in Amerika gewoon huge! In Delaware, waar we eerder waren was het casino 1 verdieping dik en verder huge! Van alle hotels in Las Vegas waren, net als hier, op de gehele uitgestrekte ruimte van de begaande grond voorzien van gokautomaten, blackjack tafels en poker rooms, and just huge!
De serveersters zijn, net als in Las Vegas ook weer heerlijk uiteenlopend. De ene draagt haar voorgevel graag op de keel wat de boel daar wel houdt voor de avond met dat strakke truitje. De ander draagt een grijze legging waar het wegdek van Philadelphia in ligt met al haar kraters.
Als je hier naar het Fitnesscentrum loopt dan zit je Workout er voor die dag feitelijk al op.
En wil je een Full Body Workout Experience dan wil je geld pinnen maar je ziet dat deze bank 6 dollar + 9% van het gewenste bedrag afneemt en dat is echt belachelijk duur! Vervolgens loop je met een ander plan helemaal naar de andere kant van het casino naar de Cashier die je verteld dat je naar de Front Desk moet en de Front Desk vraagt naar je paspoort die je natuurlijk weer niet bij je hebt waardoor je weer terug moet naar de kamer op 9 hoog om je paspoort op te halen waarna Vic zich realiseerde dat deze nog in de auto ligt en de auto staat in de garage wat weer 10 minuten lopen hier vandaan is... Het lichtje ging even uit bij meneer. Hij heeft 15 minuten op bed gelegen om bij te komen van de vele meters en met name de frustratie.
Maar van mijn kant geen medelijden! Ik zeg al jaar in jaar uit dat hij zijn spullen bij elkaar moet houden anders gebeuren er dus dit soort dingen! (Hormonen...!)(aaah)

Het verhaal is nog niet over. Vic had er een principe kwestie van gemaakt en zou vast en zeker de dichtstbijzijnde pinautomaat van een andere bank volgens Google Maps opzoeken. Dit pinapparaat zou in ieder geval minder geld aftroggelen… althans, dat hoopte we... Daar gingen we weer, met gevaar voor eigen leven zijn we via het gras en de bloemperken langs de autowegen richting het andere hotel gelopen. Mijn haar had ik inmiddels alweer opgeknoopt want ik zag natuurlijk weer geen hand voor ogen met die wind!
5 minuten later bleek het kompas stuk van Vic’s telefoon en zijn we als bonus nog een blokje om gegaan. Toen we bij het hotel waren aangekomen liepen we nog zeker 1 km om het hotel heen om de ingang te vinden terwijl deze waarschijnlijk, als we linksaf waren geslagen in plaats van rechtsaf, 10 meter verder om de hoek zat! (Doen hormonen soms ook aan karma?!!!)
30 minuten later met een kleurtje van de zon rijker, wat flora en fauna tussen mijn tenen en een zootje pollen in mijn ogen, arriveerde we dan eindelijk in het hotel. De ingang was prachtig en had een groot gevaarte aan het plafond hangen die je niet op je hoofd wil hebben. Pinautomaat gevonden, deze vroeg geen extra geld voor de simpele dienst om geld uit te spugen, eind goed al goed.

Op dit moment sta ik op het punt om richting de fitness te lopen met een appeltje voor onderweg. Die heb ik al lang op voordat ik daar ben. Wat zeg ik..., al had ik een Indiaanse rijsttafel voor 2 besteld op een roltafeltje dan nog had ik die al lopende voort helemaal op gekregen tot de fitness ruimte aan toe, zo ver lopen ligt dat kreng.

Fijne dag allemaal X