USA, Charlotte t/m Washington D.C.

USA, Charlotte t/m Washington D.C.

Chapel Hill
We slapen vannacht 2 nachten bij Craig. Een grote grappige gezellige en intelligente man met een concentratie spanne van een 45 minuten gekookte aardappel. Het leek wel alsof hij in zijn hoofd van alle feitelijkheden en weetjes in de wereld een verzameling had gemaakt die hij uit verschillende kastjes, laatjes, hoekjes en gaatjes vanuit zijn bovenkamer naar voren toverde. Zijn hoofd is alsof je in een garage komt die op het eerste gezicht vol lijkt te staan met structuurloze rommel. Maar als je aan de eigenaar ervan (mijn vader) vraagt of hij nog een 10 milimeter inbussleutel heeft of een koplamp voor een oude Volvo uit het jaar kruik, dan heeft hij het voor je!
Maar ik dwaal af, we hadden het over Graig. Het is iemand die wild zwaaiend en met een uitgesproken expressie op zijn gezicht de meest uiteenlopende onderwerpen aansnijdt zoals o.a. waarom Nederlands een onmogelijke taal is om uit te spreken. Hij werkt 7 dagen per week als schaakleraar op een elite privé school, zijn huis is qua spullen van binnen ontploft en zijn vrouw woont aan de andere kant van Amerika want ‘some how it works’.

Omdat hij hoorde dat we in de buurt van Chapel Hill een school en een schaakclub zouden bezoeken, bood hij ons een kamer aan om in te overnachten.
Als man alleen zag hij (hopen we toch) door de rommel overal in huis niet meer dat er in de ene gastenkamer een protestbord met ‘Free Pussy Riot’ (de berruchte Russische punkrockband) stond en een kapotte kast met daarin kleding van 100 jaar geleden met dáár in motten van een halve eeuw geleden. En alsof dat al niet om te huilen was, lag er in de andere kamer een restafvalproduct welke veelal wordt ingezet bij specifieke, meestal in de avonduren uitgevoerde, intimiteiten op de grond. Gelukkig heeft hij een huishoudster waardoor het huis relatief schoon was anders was ik na de rondleiding direct, met de handen omhoog, hard gillend het huis uitgehold.

Supermarkt taferelen
Back in the days in Florida heb ik in een supermarkt hemel en aarde bewogen om Vic er van te overtuigen dat we beter een thermosfles voor ons water kunnen aanschaffen in plaats van gewoon een flesje van plastic. We maken immers heel wat meters zo met de auto en dan is het wel heel fijn om op z’n tijd koel en fris water te hebben. Bovendien wanneer de auto stilstaat dan zal het water in een plastic flesje met name in Florida keer op keer kokend heet worden. We zullen continue een nieuw koud waterflesje moeten kopen en dat is slecht voor het milieu én de portemonnee. En de thermosfles is nu te koop met 50% korting! Goh ja okay hij ziet er extreem hip uit waardoor jij natuurlijk denkt dat ik denk; ‘die moet ik hebben!’ Maar zoals je de vele voordelen net hebt aangehoord is deze fles dus OOK nog eens ultra hip ja inderdaad, shoot me!
Na dit betoog was Vic overstag en met veel plezier hebben we de fles nog steeds dankbaar in gebruik en is het nog steeds een lust voor het oog al zeg ik het zelf. Echter, de opening is wat groot waardoor het noodzakelijk is om deze zo secuur mogelijk aan de lippen te zetten anders gaat het er gegarandeerd naast. Er was in de supermarkt wel een bijpassende opzetbare drink-tuit verkrijgbaar maar ik was op dat moment bang voor mijn positie jegens Victor, dat begrijp je.
Vandaag reden we een parkeergarage uit, hobbel de hobbel, vanaf het dak naar beneden and it happend to be dat ik flinke trek had in een slok koel water. Maar door het oneffen wegdek ging dat ‘nauwkeurig’ drinken uit de fles (die je met het woord ‘extreme hipheid’ gewoonweg te kort doet) niet vanzelfsprekend. Dus ik wachtte totdat Vic naar beneden was gereden tot aan de slagboom. Toen we eenmaal stilstonden dacht ik alle tijd te hebben om even een heerlijk teug gekoeld water uit de fles (die werkelijk pijn doet aan de ogen vanwege zijn hoge vermogen aan hipheid) te drinken maar niets was minder waar. Met zijn plotse trap op het gas vloog de auto naar voren met daarbij de gehele inhoud van de fles finaal over mij heen. I was soked in water 😳😓. Het is mij tot nog toe echt een raadsel waarom die jongen zonodig als de brandweer voor groenlicht, een oprit en in dit geval vanuit een parkeergarage als een raket de weg op zeilt alsof zijn leven ervan afhangt.

Durham

We zijn vanaf Chapel Hill naar Durham gereden om wat tijd te doden in het stadje voordat de drukte van de dag van start zou gaan. Schattig en leuk maar na enkele passen door het plaatsje geslenterd te hebben zaten we weer op een bankje. ‘Enkele’ passen omdat Vic nog steeds zo’n last van zijn rug heeft. En vanmiddag geeft hij 2 keer een simultaan! Met waarschijnlijk weer lage tafels... Arme jongen.. Terwijl ik als fysio préventief nog zo mijn best heb gedaan!

Hunter Elementary School in Raleigh
Onze eerste stop voor een simultaan en presentatie. Dit is een school, anders dan de school waar Craig bijvoorbeeld werkt, die les geeft aan de minder bedeelde ouders en kinderen. Zo zijn er dus grofweg 2 verschillende scholen. Namelijk, een Private School en een Public School. Een Public School wordt deels door de overheid gefinancieerd en een Private School wordt door de ouders betaald en dat zijn over het algemeen steenrijke mensen.

De schaaklessen op deze school worden gerundt door een goudeerlijke en lieve man die zijn hart aan deze school heeft gegeven. Hij en enkele vrijwillige ouders doen er alles aan om de 150 kinderen in deze naschoolse opvangactiviteit zo plezierig mogelijk te begeleiden. Vic werd als een Very Important Person onthaald en na afloop stonden de kindjes te wachten tot hij alle schriften van een handtekening had voorzien. De presentatie was de eerste die Vic ooit had gegeven voor zijn boeken. Welliswaar deze middag voor 3 man maar je moet ergens beginnen toch.

Terug in Durham
Hier vond het tweede onderdeel van de dag plaats. Nadat we van Durham naar Raleigh reden, aten we eerst met de oprichter van trianglechess.com en een enthousiaste leraar daar. Een zeer gedreven en leuke man. De tafel met daarop de glazen rammelde flink als hij in zijn enthousiastme iets vertelde wat het schaken betrof en op een bepaald punt dacht ik dat hij ons over tafel zou trekken omdat hij het zo ontzettend met ons eens was.
Na het diner kwamen we aan bij een mooi en nieuw gebouw met lange en iets hogere tafels. Bij binnenkomst luidde er een applaus, ik kan best wennen aan deze Amerikaanse overdrevenheid...denk ik. Ondanks dat Vic zichtbaar moe en zijn rug er logischerwijs niet op was verbeterd vandaag, heeft hij de simultaan tegen 15 kinderen en volwassenen kranig volgehouden. En ik keek weer aandachtig mee. Ik zou er bijna een studie van willen maken zo gebiologeerd ben ik door de non-verbale gezichtsuitlatingen nu ook die van volwassenen.
Terwijl Victor weer aan zet was, zat zijn tegenspeler hevig zoekend in Victor’s gezicht te kijken alsof hij vanuit zijn blik tot de ontdekking kon komen welke zetten Vic allemaal in overweging nam. Zit wat in.. mocht je ooit eens getuigen zijn van een schaakspel, en anders is het je vast al eens opgevallen, kijk dan voor de grap eens naar de ogen van de spelers als ze aan zet zijn. Die schieten met de snelheid van het licht in alle mogelijke patronen over het bord heen en weer.

Chess Dreams
Vanochtend werd ik wakker na een tweede nacht in het huis van Craig de schaker. Vrij vaak als ik half wakker aan het worden ben, dan kan ik me direct na het wakker zijn mijn dromen van die paar laatste seconden herinneren. Meestal zijn dat super vage dingen als een Georgina Verbaan die een kerstboom slacht, een fluitketel die de trap af loopt en een hond die dan weer een poes is en dan weer een kip is en die in de tussentijd uiterst serieuze problematiek in de politiek aanhaald.
Vanochtend werd ik wakker met allerlei vliegensvlugge dromen over schaken en dan vooral met beelden die ik gister had gezien. Vic vertelde dat ik vannacht in mijn slaap ‘you have to think hard’ brabbelde.
We slapen op een twijfelaar waar mijn enkels en Vic's onderbenen overheen vallen maar met gelukkig ook een hard matras. Wel beter vind ik dan die über zachte matrassen in de hotels. Daar pronken ze zelfs mee! En zie jij vervolgens maar eens in de ochtend uit die inmiddels diepe kuil te kruipen waar in je op je buik in slaap bent gevallen. Je ligt gewoon in een omgekeerde hoek van 90 graden en als fysio raad ik dat ten zeerste af ☝🏻.
Maar anyway, het matras is wel weer iets aan de harde kant (is het dan nooit goed?!) waardoor we beide veel draaien om van positie te veranderen anders trekt je rug het niet. Én omdat het een klein bed is komen we elkaar de hele tijd tegen. Niet super vervelend natuurlijk maar als je mij om advies zou vragen op relationeel gebied dan zou ik zeggen ‘er is een tijd van komen en gaan mensen’.

In de ochtend had Craig een overheerlijk ontbijt gemaakt voor ons. Als een wervelwind stormde hij door de keuken om alles tegelijkertijd te doen. Hij maakte een ei-rode peper-lente ui combinatie, koffie en chopte meloen terwijl hij druk bewegend en gebarend over alle wonderbaarlijkheden in de wereld zijn mening gaf.
Tijdens zijn verhalen zat ik naar zijn permanent opgetrokken wenkbrauwen en grote wijd geopende ogen te kijken die op een éen of andere manier door zijn te kleine bril met -10 glazen, groter leken dan zijn bril zelf.
Met een lichaam die voelde alsof het herstellende was van een kleine paniekaanval door de veelheid aan informatie die mij ten oren was gekomen met de daverende in-your-face energie van Craig EN de sterke koffie op deze vroege ochtend, stapte we in de auto op weg naar de school waar hij les zou geven. 

In the meanwhile on the road richting de school bleek het toch weer verdomde lastig om géén kritiek op elkaars rijstijl te uiten. Ik had wederom het gevoel bij het stoppen voor rood licht dat Vic deze keer niet bijna maar toch echt van plan was om onze auto in het achterwerk van onze voorganger prakken. Wat moet ik anders denken?! Ik voel bij zijn manier van remmen letterlijk mijn hersenen tegen mijn voorhoofd stuiten en weer terug! Nadat ik dit vanuit een schrikreactie in zijn oor tetterde had ik meteen al spijt. Maar dat gaf Victor weer de gelegenheid om ZIJN ongenoegen over MIJN rijgedrag in boze mensentaal eruit te gooien. Maar dit alles is wel ff lekker toch, het kan der maar uit wezen denk ik dan. Nu we allebei weer even de druk van de ketel hebben gehaald wat betreft onze opinion about elkaars rijvaardigheden, kunnen we de druk weer langzaam wat opbouwen om vervolgens op gezette tijden de druk weer wat te laten ontsnappen enz. If you are of have bin in a relationship you know how it go’s right? ^^.

In de klas was Graig chaotischer dan ooit sinds we hem de laatste 2 dagen kennen. Er waren iets van 9 kinderen die de klas binnen stormde die na enig tegenspartelen plaats namen achter de van schimmel doordrongen schaakborden.
Terwijl het drukke groepje kinderen elkaars onderbroeken over elkaars hoofden trokken, zijn koffer met alle schaakbenodigdheden als surfplank gebruikte, lagen de zoete kindjes door gebrek aan aandacht, al bijna op 1 oor tussen de pionnen op het bord te slapen met het kwijl druipend uit de kleine bekkies.
Toen de kinderen werden opgehaald door hun persoonlijke nanny’s werden we, voor even, overspoeld door sereniteit, totdat Craig weer begon te praten!

Washington D.C.
Eenmaal in Washington aangekomen, gingen we er als eerst uit voor eten. Naast het hotel was, zoals wel vaker het geval, een groot complex met eigenlijk alleen maar parkeerplekken, veel beton, restaurants/fastfood ketens en ‘Spa & Nails’. En soms ook een grote supermarkt in het midden. Blijkbaar willen veel Amerikanen dat hun nagels er mooi bij liggen want het is echt opvallend hoeveel van dat soort beauty shops er zijn. En blijkbaar doen ze niet alleen nagels. Er kwam gewoon een zeg maar perfect mens door de deur langs onze neuzen naar buiten lopen. Geheel verzorgd met kunstwimpers, parelwitte tanden, haartjes (of pruik) in de krul, make-up, slankheid ten top en GEEN enkel streepje of puntje van imperfectie te bekennen. 
Terwijl de deur achter haar dicht sloeg zag ik mezelf in de weerspiegeling van de donkere glazendeur met een ingezakte houding, mijn niet in model gebrachte haar wat met slappe slierten plat op mijn hoofd was gaan zitten en de haarpunten die er broos uitzagen van het vele blonderen. Het lijkt verdorie wel alsof mijn haar eindigd in een fluffy bondkraag dacht ik nog. Mijn haar doet me tegenwoordig denken aan een dansjurk met een rand van zacht dons aan de onderkant. Of een lama die zich niet bewust is van haar schoonheid... ik kan niet kiezen.

Ik moet zeggen dat ik mezelf de laatste tijd niet meer echt woest aantrekkelijk vind vanwege dat gedroogde haar en nu mijn gewicht eerder is toegenomen dan afgenomen van dat iets te veel fastfood eten.
Met dat geweldig slechte zelfbeeld nog helder voor ogen, vergeleek Vic mij tijdens het eten, bij wijze van grapje, met Barbamama! Net voordat ik met mijn vuist al klaar stond om een gat in zijn gezicht te slaan, verklaarde hij zich op tijd nader. In mijn fluele gitzwarte fleece jasje leek ik inderdaad ook wel een beetje op Barbamama.

Morgen Washington D.C.in. Ik hoorde dat de Japanse Cherry Blossem daar prachtig in bloei staat dit jaar. Kan niet wachten!

Goodnight X