USA, Washington D.C. t/m Philadelphia

Washington D.C. t/m Philadelphia

In Washington D.C. had ik besloten om, voor even, de verhalen-knop uit te zetten. Vind het écht leuk om te schrijven maar als ik besluit om de ervaringen die middels complete verhaaltjes zich (tijdelijk beschikbaar) in mijn hoofd opdoemen dan staat mijn hoofd zo’n beetje de hele dag bol van de verhalen. Op sommige dagen was ik bang dat ik er, in plaats van een bolhoofd, een punthoofd van zou krijgen. Dussss even in de relax modus.. Maar anyway, ‘t is niet gelukt ^^.

Hoor wie t zegt!
In de supermarkt ging ik opzoek naar koffie, wat normaal overal te vinden is, maar vandaag nergens te vinden was. Vic zag me dwalen en mijn schouders optrekken. Beteuterd, zonder koffie, kwam ik weer naar hem toe. Door de werkelijk magische woorden naar mij uit te spreken, trachtte hij mijn uiterst teleurstellende mood te relativeren...? ; ’Schat, weersta je innerlijke junkie!’. Ik weet nog steeds niet wat de bedoeling was van die uitspraak. Wat ik wel weet is dat hij nog geen 5 minuten later een zak M&M’s opentrok! 😑😲🤦🏼‍♀️ Nee lekker dan..

Washington D.C.
Ik vond het maar een gek weertje in Washington. We hebben de hele dag een krakie heldere hemel gehad en dus volop zon. Maar in de ochtend frooze ik my butt off met die wind en in de middag liep het zweet van onze verbrande voorhoofden af.
Terwijl ik me in de ochtend als een zwarte ninja gekleed had, in de hoop alle zon in mijn kleren te absorberen, liep Victor nog steeds als Dagobert Duck (weet je nog hoe die loopt ^^) naast me vanwege zijn pijnlijke rug. We liepen van muurtje naar bankje en van bankje weer naar muurtje, waar hij weer even moest gaan liggen om zijn rug rust te geven. Het moet voor hem aangevoeld hebben alsof hij waggelend een Pelgrimstocht had volbracht over dat wijd uitgestrekte terrein. Maar ondanks dat, of course, we ‘ve made it to the White house.

Ik had Het Witte Huis veel groter verwacht. Ze nemen de shots, die we kennen van de foto’s uit de kranten en op TV, zeker van onderen af. Want ja tuurlijk, vanuit die hoek heb ik zelf ook een dikke onderkin. Aan de vóórkant van het huis (althans ik neem toch aan dat daar de deurbel zit) lag de protest straat en daar was het rustig. Er stond een enkeling met een kartonnen protest bord te zwaaien, er liepen wat groepen met dezelfde opdruk op de t-shirts te zingen en te roepen om onverstaanbaar hun punt duidelijk te maken. En er stonden kraampjes bomvol met toeristen spullen van ‘Washington D.C.’. Weinig Trump. Er hing een enkel rood shirtje met ‘make Amerika great again’ en een petje met ‘TRUMP’ maar dat was het.
We zagen verder ook weinig pro-Trump aanhangers die, uitgedost met de rode t-shirtjes, ons dus niet massaal passeerde.

We hebben met zitten, liggen, lopen en weer liggen evengoed heel wat kilometers gemaakt. En dat zonder al te veel geuite vocale weerstand wat het ongenoegen zou verraden van een man die geen acceptatie kan opbrengen van zijn situatie in het ‘nu’. En dat zonder Zelf-help-boeken te lezen! Ik vind het knap 👍🏻. We zijn dus bij Het Witte Huis, Het Capitool, het Washington Monument, het Jefferson- en het Lincoln Memorial geweest. Tussen deze eyecatchers loopt een brede en lange strip wat The National Mall heet. Hieraan zijn de musea gelegen. Net als bijna alles hier, echt E-NOR-ME gebouwen. We zijn onder andere in het Space museum geweest. Terwijl Victor (zachtjes) neerplofte op een bankje, zagen we dat we omringt werden door vliegtuigen en raketten op ware grootte en hoogte 😳. Hier staat o.a. de replica van het eerste bemande ruimtevaarttuig van de Apollo 11 missie. To me, leek het net op een Hollandse molen zonder wieken en verder beplakt met materiaal waar we doorgaans ons broodje van thuis inwikkelen. Of het materiaal die het ambulance personeel om je heen wikkelt als ze je net uit het water hebben gevist. Maar laat ik niet oneerbiedig worden. Dat apparaat heeft immers op de maan gestaan en ik (nog) niet.

Het was Earth day, zo ook in Washington D.C. Volgens Wikipedia; ‘de dag die als doelstelling heeft mensen te laten nadenken over hun consumentengedrag en de invloed hiervan op de aarde’. Ter ere van deze dag hadden ze voor Het Capitool een podium gebouwd waar een prachtige vrouw in stond die zo vals zong als een op de stuipen gejaagde kraai. Victor ergerde zich kapot aan het geproduceerde geluid van de mevrouw met gitaar wiens muziek door de spiekers het hele terrein over galmde. Maar hij had pech want er moesten toch echt plaatjes voor thuis worden geschoten van dit gebouw. Dus terwijl ik weer op-, naast- en onder het gebouw lag te fotograferen, lag Vic weer noodgedwongen op een bankje naast het oorverdovende kattengejank te wachten tot ik klaar was.
Eenmaal terug gelopen, met een paar sublieme kiekjes rijker, hoorde ik dat het laatste nummer werd aangekondigd; ‘what a wonderful world’. Ik zal je zeggen dat het 'wonderful' is dat de glazen nog in de ramen zitten van het Capitool en dat Vic bij de laatste uithaal de sloot niet is ingesprongen.

Virginia Beach
We checkte in bij een receptioniste die waarschijnlijk al veel te lang het werk deed. Of ze heeft een flut-manager, either way. Alles werd verteld met een verveeld en monotoon stemgeluid terwijl ze ongeïnteresseerd naar haar beeldscherm bleef staren. En dan op die toon beweren wat je blij bent om ons te zien, ja ja.. Je ziet ons niet eens! Ze trof me op een goede dag anders had ik haar hoogstwaarschijnlijk over de toonbank getrokken om haar vervolgens eens even flink door elkaar te husselen en te zeggen ‘zoek een andere baan of DOE AAR-DIG!’. Maar misschien had zij wel een legitieme prut-dag, dan heb ik niets gezegd.

Ik ben blij dat Vic vanochtend vertelde dat hij het gevoel heeft dat zijn rug aan de betere hand is. Bij de kleinste omhelsing was het al:
Vic; A NEE Paniek! 🤯
Ik; WAT gebeurd er?! (Hartverknettering 🚨)
Vic; nee niks maar voor hetzelfde geld gebeurd er WEL wat....
Ik; IK SCHRIK ME DOOD!
Hij heeft er ook in het dagelijks leven een handje van om stoepranden, en uit de grond stekende stoeptegels, vanaf zijn lengte in zicht, niet te signaleren. Nou kan hij zich dat gestruikel in het algemeen dagelijks leven prima permitteren maar met een rug als deze heb ik elke keer weer een tijdelijke uitbarsting van een vloekende toestand zo naast me lopen. En ik flapte er een keer geschrokken uit; DOE dat dan ook NIET!! Ik geloof niet dat er een punt is geweest in ons leven samen, dat hij mij vanuit zijn ooghoeken ZO chagrijnig in de ogen heeft gekeken. 

Denny’s
We hebben een nieuwe favoriete fastfood tent! Denny’s! Dat is een gezondere variant dan Mac Donalds, zover je van echt ‘gezond’ kan spreken. Maar we zijn over het algemeen qua eten aangewezen op dit soort ketens aangezien ze in de hotels geen kooktoestellen hebben. Bij Denny’s hebben ze in ieder geval de keuze van gerechten met wat groente en ’light’ menu’s die eerlijk is eerlijk, zeker niet gek zijn en daadwerkelijk weinig calorieën bevatten. De pest is alleen dat ze heerlijke pancake varianten hebben... Zo is er een dubbele pannenkoek overgoten met een kaneel-karamel-zeezout-siroop met een crispy suiker topping. Zo zijn er ook verrukkelijke oliebollen te verkrijgen met witte chocolade en aardbeien erin welke je moet dippen in het bakje ernaast die rijkelijk gevuld is met ‘frosting’ (boter met suiker of suiker met boter, ik ben er nog steeds niet uit).
En ik houd doorgaans niet eens van pannenkoeken met iets anders erop dan poedersuiker of kaas. Ook mijn oliebol in Nederland wil ik helemaal blanco. HELP! Ik wordt hier gewoonweg bekeerd 😳!
Als echte Amerikanen pakte we vanochtend de auto om naar de Denny’s te rijden die 300 meter verder om de hoek zat... Serieus?! Ja maar in ons defence, de Amerikaanse infrastructuur is er niet meer op bedacht dat men ook wel eens zou wil lopen. Met gevaar voor eigen leven zijn we gister vanaf het hotel, de weg overgestoken want er is geen zebrapad in de buurt te bekennen.

Eastminister Presbyterian Church in Virginia Beach
Virginia Beach, klinkt toch als zon, zee en strand. Nou, we waren blij dat we vanaf de auto tot de kerk niet van de stoep zijn afgewaaid. Man, wat een nat -flut weer! Een stond een ruime pastorie naast deze kerk met verschillende kamers met daarin zoete schakende kinderen (het is immers naast de kerk dus fluisteren wordt zo’n beetje afgedwongen 👍🏻). Terwijl Victor werd meegenomen naar alle ruimtes, werd ik totaal genegeerd door zo’n beetje iedereen daar. Ik hobbelde braaf achter de rest aan en zodra we stil stonden, en Victor 1 voor 1 aan iedereen werd voorgesteld, merkte ik op dat ik er naast stond met een strakke stralende glimlach (nog resterend van de kennismaking met de eerste en laatste persoon) en mijn benen in de tweede ballet positie als een Leontine Ruiters toen ze nog bij het Rad van Fortuin werkte. Ik had net zo goed voor de grap sierlijk mijn armen richting het geraadde woord (in dit geval dan richting Victor) kunnen richten om vervolgens; TADAAAA !! te roepen.... Het zou de mensen toch niet zijn opgevallen.....^^.
De groepen kinderen werden ingedeeld volgens rating. Er stond in de gezamenlijk ruimte een groot bord waarin de top 50 was ingedeeld van de kinderen met de hoogste rating. Ik vind het toch maar wel een klein beetje zielig voor die kindjes omdat het allemaal zo bijdraagt aan het belang van het zo hoog mogelijk presteren. En dat ze ook zien van, ik ben goed of slecht omdat ik boven- of onderaan het bord sta 😳

IHOP
We hebben een fastfood tent geprobeerd gespecialiseerd in ‘breakfast’. Ik ben echt definitely op de gezonde tour geslagen want anders ben ik bang dat ze me op Schiphol uit het vliegtuig moeten rollen. Victor was vol excitemend toen hij de menukaart onder ogen kwam. Pannenkoeken in alle soorten en maten waren verkrijgbaar. Sommige vijf dubbel belegd met gekleurde spikkels, aarbeien créme, chocolade pasta, Maple Syrub, you name it. Het leken wel verjaardagstaarten. ‘Dat ga ik niet doen’ zij Vic. Maar zijn knorrende maag nam de overhand. Hij probeerde een compromis met de ober te maken wat betreft zijn bestelling. ‘Graag een beetje van de chocolade met banaan-pannenkoeken, de French toast met boter en siroop maar ik wil ook een gebakken ei’. De ober zei geruststellend; ‘komt voor elkaar! ‘I ‘ve got you man’ en gaf nog net geen knipoog.
De ober kwam terug met 2 grote borden pannenkoeken en french toast en een koffieschoteltje met daarop een in elkaar geknikkerd roer-ei. Terwijl ik tevreden naar mijn kluts-ei met groenten keek, keek Victor geschokt naar zijn aanzienlijk grote porties slechtheid op de borden. En ik had ook wel (een beetje) met hem te doen. Als je daarmee in de kerk zou komen aanzetten dan zou het op de deurmat al in vlammen opgaan.
Hij heeft het allemaal opgekregen... Terwijl ik op de bestuurdersstoel van de auto plaats nam, voelde ik me kiplekker en dat moest gezegd worden. Gedurende mijn pleidooi over mijn buitengewoon goede humeur door een maag die zorgeloos aanvoelde, zag ik Victor naast me een moeilijk hoofd trekken terwijl hij de rugleuning van de bijrijdersstoel bijna tot horizontaal instelde om zijn maag in de positie te brengen waarin deze hopelijk tot rust zou komen.

Terug naar Washington D.C. en Arlington
In Arlington zouden we Paul Swaney ontmoeten om over de boeken te praten.
Toen we met de auto in de buurt van Arlington zochten naar een restaurantje om vóór de meeting wat te gaan eten, parkeerde we per ongeluk praktisch voor de deur van waar we met Paul hadden afgesproken. En dan te weten dat het gebied Arlington, een be-hoor-lijk groot gebied is. We namen als eerste plaats in het café met genoeg tijd om eens een paar blikken de ruimte in te werpen. Ik zei tegen Vic, ‘ze mogen hier de ramen wel eens lappen’! Als ik mezelf dit soort uitspraken hoor doen dan weet ik dat ik op mijn moeder begin te lijken 😄. Hoi mam, love you! Ik ben ook heel lief en beleefd en knuffel graag en dat heb ik óók allemaal van jou geleerd 💋💋.

Samen met Paul hebben we als bonus ook kennis gemaakt met Robin Ramson, Gavin Francis, en David Bennett.
Paul is een aardige en enthousiast aanhanger van de Stappenmethode. Hij had een aantal chess coaches uit de buurt opgetrommeld om ook het hemd van Victors lijf af te vragen. Ze waren leergierig, hadden de juiste intenties en gaven ons goede tips over de promotie van de boeken en wilde graag helpen om meer bekendheid te krijgen.

De volgende dag zijn we naar de school gegaan waar hij les geeft en heeft Vic zich weer vermaakt met de kids en andersom.

Baltimore
Veel arm op straat, veel rokende putten, werkende mensen met name-tags om hun nek die de straat overgaan met koffie. Koffie voor een poging om hun wenkbrauwen tenminste 1 centimeter verder omhoog op het voorhoofd te krijgen vermoed ik. Verder niet veel bijzonders gezien in het gedeelte van het centrum waar wij rond hebben gedarteld.

Op weg naar Philadelphia
Onderweg naar ‘Philly’ stopte we om wat te eten en hiermee de spits te slim af te zijn. Om 2 uur te overbruggen tot de spits wat zou zijn uitgedoofd was ideaal geweest. In de foodhal aan de snelweg, stonden een paar massagestoelen waar Victor direct zonder blikken of blozen in ging liggen. En ja, toch best lekker wel zo’n 15 minuten programma. Sommige gedeelten van de sessie voelde heerlijk met die draaiende bolle stukken hout in je rug en in sommige gedeelten van de rit werden we zo fanatiek door elkaar geschud dat het een wonder is dat we er geen whiplash aan over hebben gehouden. Bij het openen van onze ogen zagen we een reclame bord voor een casino dat enkele kilometers verderop stond. Daar zouden we eens een kijkje gaan nemen om de tijd te doden.

Wat een groot casino!! Rijen van gokmachines met hevig flikkerende gekleurde lichtjes en het geluid van luid klinkende munten als men ook maar 0,5 cent in de plus kwam te staan. Nu ben ik vaker in een casino geweest en ik merk dan altijd dat ik de eerste minuten over een soort gevoel heen moet. Of tegen mijn gevoel in moet gaan, either way. Ik heb toch altijd wel de overtuiging dat in een casino, 80 procent van de mensheid het geld eigenlijk niet kan missen en van binnen ongelukkig is.
Terwijl we het casino door lopen, opzoek naar DE gokmachine die ons ZEKER de vakantie zal gaan terugbetalen, dringt éen voor éen de lucht van goedkope parfums mijn neus binnen. Na enig zoeken hebben we DE gokautomaat gevonden! Go Go Go Go machientje!!! Nadat het geluk van Vic niet op kon, en ik alleen maar meer en meer zin kreeg om mijn hoofd in een vrije val naar beneden op de machine te laten kletteren vanwege mijn structureel verliezen, kreeg hij spontaan zin om te gaan pokeren.
Nix zo gezellig om met allemaal ogenschijnlijk verveelde mannen, ingezakt met de hand onder het hoofd en een koptelefoon op de oren, aan een ronde tafel te zitten. Hij liever dan ik.
Na het pokeren was het bij de ‘craps’ tafel precies gezellig want er werd gewonnen. En dan merk ik bij mezelf dat ik het idee heb alsof we met z’n allen in een goede flow zitten en daardoor aan de winnende hand zijn waarna ik dat idee direct weer probeer weg te duwen omdat dat natuurlijk gewoon onzin is. Als het mijn beurt is voel ik de spanning en beloof aan mijn buurvrouw, die haar geld onder andere op het getal 8 heeft gelegd, een gunstige worp. Ik ken de regels niet zo best, Victor regelt dat het geld goed ligt, en ik geef die dobbelstenen een zwieper. Er gebeurd ook zo veel aan die tafel! Er staat 4 man personeel de boel in de gaten te houden en de fiches, die vanuit alle richtingen op de tafel worden gegooid, in ontvangst te nemen en de mensen uit te betalen.
Het was me opgevallen dat de mensen aan tafel hevig teleurgesteld raakte van het cijfer 7 die de 2 dobbelstenen samen combineerde. De hele tafel werd vervolgens leeg gehaald door de croupiers en men was dan gelijk alweer het ingezette geld kwijt. Toen gooide ik... 7... NOOOOO! Riep ik met mijn handen op mijn voorhoofd geslagen. Ik zakte nog net niet door mijn knieën tot de grond om mij vervolgens aan de mensen te excuseren voor deze fenomenaal slechte worp!! Maar de mensen keken me fronsend aan en gingen door met het spel want het was alles behalve afgelopen, het begon juist door deze worp! Ik voelde me weer net zo blond als die eerste keer als EHBO’er langs het voetbalveld. Toen was ik ook de enige die boos en dramatisch over het veld naar de scheidsrechter schreeuwde; DAS BUITENSPEL MAN !!! Maar dat was het helemaal niet... Ik kreeg van de trainer wel een duimpje omhoog voor de juiste mentaliteit ...
Hoe dan ook, ik heb die avond voor de tafel, en daarmee ook voor onszelf, toch aardig wat dollars binnen geharkt 👌🏻. We liepen 7 uur laterrrrr 😳😳 ahum... de deur uit.

Tot de volgende keer X